Een ontmoeting met Pele

Ik heb Pele ontmoet, de vurige vulkaangodin van Hawaii.

Zwarte gestolde lava tot aan de horizon. Via via heb ik twee mannen ontmoet die hier wonen, midden in het lavaveld van de jongste en actiefste vulkaan van deze wereld. Sinds hun land, dat ze wilden gebruiken om geiten te hoeden, is opgeslokt door Pele, zijn ze haar volgelingen geworden. En leiden ze mensen naar haar hete voeten.

Hun houten huis staat midden in dat zwarte maanlandschap. Met potten hebben ze een soort tuin gecreeerd. Ze hebben zonnepanelen en ze brengen zelf water mee.
We lopen een uur door het eindeloze zwarte landschap. Rechts de vulkaan, links de zee. We zien het hek van de voormalige snelweg nog gedeeltelijk boven het zwarte, steenkoolachtige materiaal uitsteken. Eerst neemt de lava alles op om het daarna weer uit te spugen. Verkoolde bomen liggen her en der.

Op den duur komen we bij lava aan dat nog geen twee dagen oud is, maar nu al keihard. We lopen er over heen. De stenen zijn heet en er onder hoor ik het nog vloeibare lava sissen.

En dan ontmoeten we Pele. Oranje gloeiend lava vloeit traag vanuit de zwarte korst. We brengen een offering aan haar. Ze eet gretig van de groene bladeren, om daarna bij wijze van dank, een grote vuurtong voor onze voeten te laten stromen. Zo dicht ben ik nog nooit bij het vuur van moeder aarde geweest. Ik voel een overweldigende en stille eerbied. Bijna in trance loop ik door Pele's zwarte land.

Dan begint het keihard te regenen. Het water verdampt meteen op het gloeiend hete landschap en we zien helemaal niets meer. Met de handen op elkaar schouders, schuifelen we snel van de hete stenen, op zoek naar ouder, minder heet lava.

Zodra ik in de auto zit op de terugweg door het groene vochtige regenwoud, lijkt het alsof Pele niet bestaat. Maar toch - ze was er echt - mijn schoenzolen zijn gesmolten, ik ruik naar zwavel en ik voel haar hete adem in mijn nek.