zaterdag 17 mei 2014

Monoloog van de Lenteregen

Tijdens het Schrijfcafe van 17 mei schreven de deelnemers een monoloog vanuit de regen. Dit was mijn resultaat.












Ik val met de Franse slag.
Un peu ici, un peu la.
Ik val niet recht toe recht aan, zoals druppels de Hollandais.
Nee, ik val met elan.
Niet in een kaarsrechte lijn, maar in cirkels. In spiralen.
Rondom Le Tour de Eiffel. Rondom Le Dom.
Voila, comme ca c'est moi.

Ik dans, ik zwier, ik val met elegance.
In het donkere decollete van de Madam op de brug.
Op de brede schouder van de Monsieur op het terras.
Midden in dat glas met witte wijn.
Mais non, ik ben niet van de l'eau, maar van du vin.
Voila, comme ca c'est moi.

Ik val met de Franse slag.
Un peu ici, un peu la.

Je wordt dronken van mijn geur.
Ik verdamp op je hete huid.
Ik bedwelm en ik verleid.
De lente dat ben ik. La pluie de printaniere.
Voila, comme ca c'est moi.

Ik val niet in troepen. Non, non.
Ik doe het solo. Toujours.
De hele hemel is van mij.
Je ziet me alleen als je goed kijkt.
Mijn glanzende heupen, mijn bezonken blik.
Voila, comme ca c'est moi.
La goutte de pluie perfectement.