dinsdag 23 april 2013

Landen in je Lichaam



Vandaag, tijdens de yogales, gebeurde het weer.
Ik strekte mijn armen naar beide zijden uit, en plop, daar was India, heel levendig.
Ik hoorde de riksja's toeteren, kon de wierrook ruiken.

Elke keer als ik beweeg, ga ik op reis. Letterlijk.

Bij yogales, als ik mijn benen strek, zie ik steevast de beelden van Assighat in Varanasi voor me.
Als ik mijn rug strek, zit ik aan de Hawaiiaanse kust.
Bij dansles, als ik met mijn heupen wieg, wandel ik door Frankrijk.

Schotland, Parijs, de Veluwe.
Zodra ik in mijn lichaam land, komen er landen voorbij.
Dat gaat onbewust. Ik maak een beweging - en er flitst een herinnering, een beeld, een sfeer van een reis voorbij.
Sommige plekken komen vaker voorbij dan anderen.
De Ganges stroomt als eerste door mijn lijf. Ik hoef maar een beetje te landen in mijn lichaam om half in India te zijn.
Voor zover ik weet, is dat proces vrij willekeurig. Het is niet zo dat India in mijn benen zit, en Hawaii in mijn buik.
Nee, het gaat er meer om dat ik de bewegingen met aandacht maak.
Het gebeurt namelijk niet als ik gedachteloos de afwas doe of afwezig aan het joggen ben.
En het gebeurt ook niet als ik stil zit, zelfs niet in een aandachtige meditatie.

Het is een combinatie van aandacht en beweging.

En is dat ook niet precies wat schrijven is? Een combinatie van aandacht en beweging. Daarom komen er tijdens het schrijven dingen omhoog, die verborgen blijven als ik mijn handen niet over dat papier of toetsenbord laat bewegen. Schrijven is een dans, een fysieke oefening.

Als ik bewust yoga, dans of schrijf, verbind ik me met de aarde, en toont die aarde zich aan mij.

Toen ik vandaag in de lower facing dog stond, en ik de winkeltjes langs de Ganges voor me zag, besefte ik dat de wereld letterlijk aan mijn voeten ligt. Als ik land in mijn voeten, ben ik overal tegelijk. Dan sta ik niet alleen op de aarde, maar zit de aarde ook in mij.

Het is een mooie manier van reizen. Ik hoef nergens heen. Sterker nog, hoe meer ik echt hier ben, in mijn lijf, hoe groter de reikwijdte van mijn geest wordt.
Alsof de hele wereld in mijn ingewanden, spieren en cellen zit opgeslagen, en als ik beweeg, of schrijf, begint die aarde te draaien om de as van mijn lijf en pen.


zondag 14 april 2013

Schrijven; kinderlijk eenvoudig



Gisteren schreef ik met mijn huisgenootje van twee.
Ik schreef iets aan de keukentafel en zij riep:
Ik ook schrijven!

Dus kreeg ze pen en papier en begon ze te krassen, terwijl ze tevreden mompelde:
samen woorden maken

Juist, dacht ik. Dat is wat ik dagelijks doe. Samen woorden maken.
En eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat er staat. Als je maar schrijft. Of krast. Wat is schrijven eigenlijk meer dan krassen?

Ik schreef haar naam. Ik vroeg: weet je wat hier staat?
Zij zei: Letters.

Juist.
ZO simpel. Schrijven zonder betekenis.
Letters maken.

Ik vroeg. Wat zou ik nu schrijven?
Smeerkees! riep ze blij.

Ik lachte, dat is een leuk woord.
In hoofdletters schreef ik het op de achterkant van een belastingenvelop.

Vandaag gaf ik een workshop Writefulness.

Daarbij schreven we op zo'n magnetisch bordje.
Waarop je het woord met een schuifsysteem weer weg kan vegen.

Als je daarop schrijft, wordt schrijven een beetje tekenen.
En dan is schrijven weer kinderlijk eenvoudig.