vrijdag 18 juni 2010

Kytopia

Kytopia is een vrijstaat binnnen een vrijstaat. Oerol zoals oerol moet zijn. Zonder lange rijen, zonder entreebewijs, zonder programmering. Elke dag tussen 14.00 en 17.00 uur toverde Colin Benders, oftwel 'Kyteman',een duinpan in de bossen om tot Kytopia. Een plek waar muzikanten en theatermakers, je wist van te voren nooit wie, samen improviseerden.

Het mooiste was de stilte. Voordat Kyteman begon te spelen vroeg hij iedereen stil te zijn. 'Want,' zei hij 'de mooiste dingen ontstaan vanuit een bodem van stilte.'
Een duinpan met honderden zwijgende mensen. En dan vanuit die dragende stilte een eerste toeterklank. Tussen het geruis van de bomen door. En die klank komt echt aan. Piano erbij, drum zet in, toeter zwelt op. Maar de beginstilte blijft meedoen.

Op het strand creeerde ik mijn eigen Kytopia. Met mijn matrasvlieger.
Ik smste vrienden 'Gaan jullie mee de lucht in?'. En al snel liepen ze een voor een het warme zand op, om te spelen met die krachtige en machtige vlieger. De vliegerlijnen maakten als gitaarsnaren hoge muziek in de lucht. Het hoofd in de wind. En de voeten op een bodem van stilte.

De vlieger was een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt dit oerol.

zaterdag 12 juni 2010

Uit nutteloze noodzaak

Hieronder een deel van Het manifest van Terschelling, geschreven door Ramsey Nasr, dat is aangeboden aan de nieuwe tweede kamer. Over het belang van kunst.

("....")

"Ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut
maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken

de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen

maar een ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen

bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode

uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens

en als ik verstijf o pmijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als mijzelf vervloek
om zit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht."

Onderteken dit manifest op www.manifestvanterschelling.nl

Ondergronds en onderhuids

Ik zit naast het raampje van de Tiger, de snelboot naar Oerol. Ik zit helemaal voorin, zo ben ik het snelst op mijn jaarlijkse inspiratiefestival.

Sinds mijn veertiende kom ik al op Oerol. De eerste jaren, toen ik als maat op een zeilschip kwam, zag ik alleen de haven en het groene strand. De jaren erna heb ik er als vrijwilliger gewerkt. En nu kom ik vooral om de magie van het festival op te snuiven. Maar wanneer en hoe ik er ook kom, elk jaar wordt er tijdens oerol iets in gang gezet. Een nieuw idee, een nieuwe cursus, een nieuwe liefde.

Oerol, altijd rond midzomer, verschuift iets. Drukt iets door wat al langer in de lucht hangt. Ik weet niet waarom. En dat is deel van het geheim denk ik. Dat ik er niet zoveel mee te maken heb. Ik weet niet wat er gebeurt en niet hoe. Maar feit is dat er na oerol altijd iets nieuws ontstaat.

Mijn meditatielerares Jaya zei eens tijdens een retraite dat onze spirituele verschuivingen tijdens een meditatie vaak onzichtbaar voor ons zijn. De grootste veranderingen vinden plaats onder de grond, in de donkerte, veranderingen als boomwortels. Dat stelde mij gerust. Want ik zat al dagen op dat kussentje met het idee dat er echt absoluut niets gebeurde, behalve dan dat ik inderdaad steeds weer in- en uitademde.
'En,' zei Jaya, 'het is maar goed dat we niets weten over die ondergrondse verschuivingen, anders zouden we ons ermee gaan bemoeien.'
En met sommige dingen kunnen we ons beter maar niet bemoeien.

Zoals met oerol. Daar moet je je niet mee bemoeien. Daar moet je gewoon heen gaan. En dan de dingen laten gebeuren. Voorstellingen missen, andere, niet geplande voorstellingen halen, bekenden mislopen, onbekenden ontmoeten: oerol loopt altijd anders dan gepland. Maar ergens in mijn bloedbanen verschuift er iets. En dat zou je inspiratie kunnen noemen. Onderhuidse inspiratie.

donderdag 10 juni 2010

Beeldende inspiratie

Dit kleurrijke schilderwerk vanuit emotie inspireert en raakt!

www.meike-kijkenbeleef.blogspot.com

woensdag 2 juni 2010

Eend

Inspiratie moet je zoeken. Het komt niet altijd naar je toe.
Ik vind het in de kleine gaatjes.

Ik ben een uur eerder dan nodig op mijn werk - een theehuisje in de bossen waar ik iedereen de hele dag lekker in de wilde groene tuin thee zie drinken.
Nu ik. Met mijn laptopje op schoot, terwijl er nog niemand is, op een laag stenen bankje rondom een plak boomstam die als tafel dient. De zon die door de lichtgroene blaadjes schijnt, een briesje. Ik ben niet op mijn werk. Mijn werk is heel ver weg.

Inspiratie komt niet altijd in de vorm van woorden. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet schrijven. Toch ben ik nu op de rand van een rijke bron. Vogels, brandnetels, zon, fluitenkruid, een stromend beekje.
Alleen even hier zitten, inspirare, inademen. Dit moment aanraken met wat woorden. Inspiratie uitnodigen. Geduldig. En dan samen een kopje thee drinken met mijn zogenaamde genius. Zo noemde de Romeinen dat. De genius is een mysterieuze, goddelijke entiteit die scheppend werk laat ontstaan. Vandaag is mijn genius een kwekkende eend in de sloot. Hallo eend. Nets verhevens aan. Inspiratie is heel gewoon.

Zie ook Elisabeth Gilberts (van Eten, bidden en beminnen) tedtalk over creativiteit en de genius!

http://www.ted.com/talks/lang/eng/elizabeth_gilbert_on_genius.html