donderdag 26 augustus 2010

Wild and lonely places

We lopen met onze rugzakken de heuvel op. Onze voeten zakken weg in de natte veengrond. Ik spring van paars heideplantje naar steen om droge voeten te houden. De zee zou voor ons moeten liggen, maar ik zie haar nog niet. Pas na een uur lopen komen we op de punt van de klif aan de noordkant van the Isle of Skye.
Waar we verlatenheid hadden verwacht, staat een huisje.
'Shit,' denk ik. 'De coast guard, daar kunnen we natuurlijk niet kamperen.' Toch gaan we even kijken. De voorkant van het witte wachtershuisje is helemaal van glas en kijkt naar alle kanten uit over zee en de Herbriden.
De deur staat open. We gaan naar binnen en zien een bordje 'Welcome' hangen. Het duurt even, maar dan hebben we door dat dit huisje bedoeld is voor mensen zoals wij.
'A simple shelter in remote country for the use and benefit of all who love wild and lonely places,'stond er boven de haard.
Iemand heeft voor ons, wilde eenzamelingen, op het mooiste, afgelegen plekje van Schotland, een huisje gebouwd. Het vreemde is, dat het net lijkt alsof we er recht op af zijn gelopen. We hebben alles bij ons. We leggen de matjes met slaapzakken in het blauwgeschilderde slaapvertrek met stapelbed, dat op een achteronder van een schip lijkt. We zetten het gasbrandertje en de net ingekochte etenswaren in het kleine keukentje. En nemen plaats, met verrekijker, achter de glazen ramen. En dan is er alleen nog maar lucht, ruimte en een zon die er alle tijd voor neemt om achter de grijze contouren van de Herbriden te zakken. Elke minuut ziet de zee en de wereld er anders uit. Geland in een SchOtse goddelijke cirkel.
'He married me with a ring of bright water.'

dinsdag 24 augustus 2010

Ringed me round

Ik ben net terug van tien dagen Schotland. Omdat ik nog steeds wat o-tistisch ben, hebben we ons beperkt tot The Isle of Skye - een ruig eiland dat omgeven wordt door een cirkel, een ring van helder water. Daar las ik het boek van Gavin Maxwell, die daar samen met zijn otters in een verlaten baai woonde en schreef.
In zijn gedicht ' A ring of bright water' beschrijft hij voor mij het ultieme o-gevoel.

He has married me with a ring, a ring of bright water
Whose ripples travel from the heart of the sea,
He has married me with a ring of light, the glitter
Broadcast on the swift river.
He has married me with the sun's circle
Too dazzling to see, traced in the summer sky.
He has crowned me with the wreath of white cloud
That gathers on the snowy summit of the mountain,
Ringed me round with the world-circling wind,
Bound me tot the whirlwind's centre.
He has married me with the orbit of the moon
And with the boundless circle of the stars,
With the orbits that measure years, months, days, and nights,
Set the tides flowing,
Command the winds to travel or to be at rest.

At the ring's centre,
Spirit, or angel troubling the still pool,
Causality not in nature,
Finger's touch that summons at a point, a moment
Stars and planets, life and light
Or gathers cloud about an apex of cold,
Transcendent touch of love summons my world to being.

donderdag 5 augustus 2010

O-tisme

Ik ben de laatste tijd een beetje o-tistisch. Ik zoek een veilige O om me in te nestelen. Wil mijn wereld zo klein en rond mogelijk maken. Nu zeil ik en dat is de perfecte manier om in mijn eigen wereldje te blijven, terwijl ik wel reis.
We zeilen over de Maas; ik zie wolkenpartijen, koeien, enorme essen in de wind buigen, fieters over de dijk. Maar ik kan gewoon blijven zitten op mijn achterdekje. Een stalen O. Waar al mijn favoriete O-woorden van vroeger weer opkomen. Ik maakte, toen ik nog aan boord woonde, een rangorde van favoriete woorden in mijn hoofd. Fok stond op 1. De bolder op twee. En de tros, waarin ik graag zat op het achterdek, was nummer 3.
Even ben ik weer dat meisje. O's zoekend in de wolken. De golven tellend. Me verstoppend in een tros. Luisterend naar het geluid van de wind in de bomen, in de zeilen. Otisme is po-etisch. De wereld is klein genoeg om de volle schoonheid ervan binnen te laten.

maandag 2 augustus 2010

Gebroken crikel

De meditatie retraite is voorbij.
En dat betekent het einde van een veilig kader. Een weeklang leefde ik volgens een strak schema, op een beschermd erf, omgeven door stille mensen.
Als manager van de retraite had ik de rol om de praktische kant te verzorgen, zodat de deelnemers konden liggen in overgave en hun geest niet hoefden te vermoeien met gedachten over boodschappen, koken en logistieke aangelegenheden.
Ik was, zoals een aanwezige vriendin zei, de spil van de cirkel die zij vormden. De as van het wiel. Ik zorgde dat alles bleef draaien. Als manager was ik het centrum van de O. Een uitdagend en veilig gevoel tegelijkertijd.

Maar dat is nu weg. De stille cirkel die we samen vormden, is nu uiteengevallen in verschillende individuen die praten en ieder hun eigen weg gaan. En zonder cirkel, is een as nutteloos.

Vanmmiddag ging ik boodschappen doen. Niet voor veertig mensen, maar alleen voor mezelf. En plotseling hield mijn hoofd er mee op. Nadat ik een week voor een hele groep had gedacht, weigerden mijn hersenen om ook nog maar voor 1 persoon te denken.
Ik stond radeloos tussen de tientallen tenten bij de Perrysport, terwijl ik smste met verschillende vriendinnen over verschillende plannen voor de avond. Toen ik eenmaal buiten op het Vredenburgh stond, voelde ik me duizelig, als een losgeslagen deeltje in een veel te volle stad waar veel te veel dingen verkocht worden. Een stad waar geen cirkel is. En geen middelpunt. Geen middelpuntvliedende kracht. Alles schiet alle kanten op. Er zijn geen leraren, geen schema, geen stilte, geen manager. Er is verleiding, verwarring. Chaos. Lawaai.

Ik sprong snel op mijn fiets om me voor in ieder geval nog 1 dagje te verstoppen in mijn eigen kamer. Om binnen bekende muren weer een cirkel om me heen te trekken en het middelpunt daarvan te vinden. Om de as van mijn eigen wiel te zijn, zodat ik niet bewogen wordt door de gekte om me heen, maar beweeg vanuit de stilte van binnen.

Ook in augustus zullen mijn teksten cirkelen rondom de o - de letter en de vorm.