donderdag 26 augustus 2010

Wild and lonely places

We lopen met onze rugzakken de heuvel op. Onze voeten zakken weg in de natte veengrond. Ik spring van paars heideplantje naar steen om droge voeten te houden. De zee zou voor ons moeten liggen, maar ik zie haar nog niet. Pas na een uur lopen komen we op de punt van de klif aan de noordkant van the Isle of Skye.
Waar we verlatenheid hadden verwacht, staat een huisje.
'Shit,' denk ik. 'De coast guard, daar kunnen we natuurlijk niet kamperen.' Toch gaan we even kijken. De voorkant van het witte wachtershuisje is helemaal van glas en kijkt naar alle kanten uit over zee en de Herbriden.
De deur staat open. We gaan naar binnen en zien een bordje 'Welcome' hangen. Het duurt even, maar dan hebben we door dat dit huisje bedoeld is voor mensen zoals wij.
'A simple shelter in remote country for the use and benefit of all who love wild and lonely places,'stond er boven de haard.
Iemand heeft voor ons, wilde eenzamelingen, op het mooiste, afgelegen plekje van Schotland, een huisje gebouwd. Het vreemde is, dat het net lijkt alsof we er recht op af zijn gelopen. We hebben alles bij ons. We leggen de matjes met slaapzakken in het blauwgeschilderde slaapvertrek met stapelbed, dat op een achteronder van een schip lijkt. We zetten het gasbrandertje en de net ingekochte etenswaren in het kleine keukentje. En nemen plaats, met verrekijker, achter de glazen ramen. En dan is er alleen nog maar lucht, ruimte en een zon die er alle tijd voor neemt om achter de grijze contouren van de Herbriden te zakken. Elke minuut ziet de zee en de wereld er anders uit. Geland in een SchOtse goddelijke cirkel.
'He married me with a ring of bright water.'

3 opmerkingen: