woensdag 30 maart 2011

Creatief met uitgeven

Twee weken geleden heb ik in mijn blog op boekschrijven.nl beschreven hoe ik er toe kwam om mijn boek in eigen beheer uit te geven.

In mijn nieuwste blog geef ik vier richtlijnen voor creatief uitgeven in eigen beheer. Wat uitgeven is een verlengstuk van creatief schrijven...

dinsdag 29 maart 2011

Het begint in je hoofd

Uit 'De kraai' van Kader Abdolah (boekenweekgeschenk)


'Als ik naar al die boeken kijk, verlies ik de moed. De meesters hebben al over alles geschreven, ze hebben geen ruimte voor mij overgelaten. Wat ik ook schrijf, ik blijf altijd in hun schaduw staan.'

Oom Djalal was een levensgenieter, hij zei: 'Ach jongen, je hoeft niet per se schrijver te worden; er zijn genoeg andere dingen te doen in het leven.'

'Ik wil niets anders,' antwoordde ik.

'Dan zal ik je iets leren,' zei hij zacht. ' Luister, ik heb bijna alle Perzische klassieken gelezen. De oude meesters beweren allemaal dat God een stuk van zichzelf in de mens heeft achtergelaten toen hij hem maakte. Hij heeft de mens een van zijn machtigste eigenschappen gegeven en dat is de kracht van de verbeelding. Het is een geheim waartoe alleen nobele mensen toegang hebben. Dus, jongeman, bedenk iets en maak het mogelijk. God heeft hetzelfde gedaan. Hij dacht aan een mens en hij maakte de mens. Hij dacht aan een zon en hij maakte de zon. Dat is het geheim.'

'Wat moet ik dan bedenken,' vroeg ik.

' Probeer je voor te stellen dat je het eerste exemplaar van je eerste boek in handen hebt en dat je van geluk je gezicht tussen de bladzijden drukt en de geur opsnuift. Begrijp je wat ik bedoel?'

'Ja, ik bedoel, nee, niet helemaal,'

'Neem Mohammad, de profeet, als voorbeeld. Hij was analfabeet, maar hij had een groot boek voor ogen. Hij kon zelf niet schrijven, maar hij hield mensen op straat staande en vertelde erover, hij vertelde over zijn boek. Zo schiep hij een groot boek zonder zelf een woord te schrijven. Anderen deden dat voor hem.'

Ik lachte: 'Oom, wat zegt u nu allemaal?'

'Het helpt ook in de liefde, maar vertel het niet aan je vader. Ik hou van mooie vrouwen en ik krijg wie ik ook maar wil.'

'Oom, u moet zulke dingen niet zeggen.'

'Luister,' zei hij serieus, 'je moeten weten hoe en waar je ze wilt hebben. Alles moet eerst hier plaatsvinden.' Hij tikte met zijn vinger tegen zijn hoofd.

Toen we bijna thuis waren, fluisterde hij: 'Niet vergeten: in je hoofd.'

donderdag 24 maart 2011

Aandachtig loslaten

Mark Mieras (hersonderzoeker):

'Als je naar de hersenen kijkt, is creativiteit vooral loslaten. Mensen die creatieve arbeid verrichten verstaan de kunst om bepaalde hersencentra uit te schakelen. Het is dus niet zo dat je een creatief centrum in je brein hebt dat je sterker kan maken.

Creatief zijn is aandachtig niet je best doen. Je moet er wel volledig bij zijn. Het vraagt de volledige inzet van je brein, maar zonder dat je je best doet zoals je dat op school hebt geleerd. Waarbij je jezelf dwingt in een vaste route te denken. Het is aandachtig loslaten. Je moet eigenlijk afleren om niet creatief te zijn.'

Zie ook het tweede filmpje in de videobalk.

woensdag 23 maart 2011

De hersenpan van de schrijver

Met de pen maak je niet alleen contact met de lezer, maar ook met je hersenen.

Tijdens mijn opleiding tot mindfulness trainer heb ik veel artikelen gelezen over de invloed van meditatie op de hersenen. Door na te denken over de manier waarop onze bovenkamer werkt, krijg ik ook nieuwe inzichten over schrijven. Daardoor begrijp ik beter, wat ik eigenlijk al wist – schrijven heeft een positief en sterk effect op de persoonlijke ontwikkeling.

Neem nu bijvoorbeeld een artikel dat in de Ode met het thema 'Lees en genees' van oktober 2010 stond.
Hierin werd een Amerikaans hersenonderzoek aangehaald dat een wonderlijk verband legt tussen woorden en de neurologische grondslag van emotionele trauma’s.

Het zit ongeveer zo: mensen met een posttraumatische stoornis zien hun traumatische herinnering steeds als een beeld of al een film voorbij komen. De zogenaamde visuele cortex is overactief. Maar het hersencentrum dat spraak produceert is gedeactiveerd. En daardoor lijkt de herinnering niet te kunnen samen gaan met woorden.

Het trauma is een zich steeds herhalende stomme film. Het ‘ondertitelen’ van deze traumatische herinnering, kan in het brein een verschuiving van het evenwicht te weeg brengen. De impact van de ongecontroleerde emoties wordt daardoor minder.

De taal kan dus als een hogedrukventiel werken. Door woorden te geven aan iets waar je eerst geen woorden voor had, haal je de druk van de hersenpan.

donderdag 10 maart 2011

Je ego uitgeven?

Lang was ik ervan overtuigd dat ik mezelf pas een schrijfster kon noemen als er een gepubliceerd boek op mijn naam stond.

Ik moest een erkende uitgever vinden om mijn manuscript naar toe te sturen. Want een boek uitgeven in eigen beheer was iets voor amateurs. Voor mislukkelingen die nergens tussen komen omdat ze simpelweg niet kunnen schrijven.

Vastbesloten was ik om de wereld te bewijzen dat ik een echte schrijfster was. Lees verder...

woensdag 2 maart 2011

Le fabuleux destin

Ik was even vergeten hoe leuk ze is. Amelie Poulain. Nadat ik de film acht keer had gezien en de cd grijs gedraaid had, was ik eigenlijk wel klaar met haar. Maar toen ik ter voorbereiding op het schrijfcafe "vrouwenportret" van aanstaande zaterdag allerlei vrouwenfilms aan het bekijken was, vond ik dat Amelie niet kon ontbreken.

Maar, net zoals in de film, laat ze zich niet zomaar vinden. Ze haalt trucjes met je uit. Ze laat je zoeken onder pasfotohokjes, achter tegels in de badkamer, laat briefjes achter in je jaszak.

Ik wist zeker dat mijn ouders haar in huis hadden. Zij ook. Maar toen ik er om vroeg, bleek ze nergens meer te zijn. Mijn moeder belde mijn tante. 'Heb jij Amelie?'
'Ja, natuurlijk,' zei ze. Maar toen ze in de kast keek, was er geen spoor te vinden van die groene dvd met dat eigenwijze gezichtje erop.

In mijn huis moest het lukken. Daar wonen tig filmfreaks. Vorige week zaterdag besloten we haar uit de kast te halen. Vijf huisgenoten wisten zeker dat ze Amelie hadden. Maar bij nadere inspectie, bleken ze haar allemaal kwijt te zijn. Uitgeleend? Maar aan wie ook al weer? Ze stond toch op de bovenste plank? Of moeten we haar in een ouderwetse telefooncel zoeken?

Amelie brengt je graag op een dwaalspoor.

Dan maar downloaden van het internet. Ha, maar dat was zo makkelijk nog niet.De beelden kregen we vrij snel binnen, maar de ondertiteling liep absoluut niet synchroon aan de film. De film leek daardoor precies op het fotoboek van Amelies vriend, waarin hij de stukjes van gescheurde en mislukte pasfoto's weer aan elkaar had geplakt.

Ik gaf niet op. Via bol.com kreeg ik haar te pakken. En eenmaal op Terschelling lag ze op me te wachten. Ze is en blijft ongrijpbaar, die Amelie.

dinsdag 1 maart 2011

In een rechte lijn vertragen

Vandaag in de Trouw :

‘Wie over de afsluitdijk van Noord-Holland naar Friesland rijdt, doet dat trager dan omgekeerd. Gemiddeld rijden automobilisten er maar 112 kilometer per uur. In de richting van Friesland is de gemiddele snelheid 111 km, de andere kant op, richting het westen, 113 kilometer per uur.
Tijdens de 5 minuten dat er het hardst gereden werd, bedroeg de gemiddelde snelheid richting Friesland 120 km/uur en richting Den Oever 134 km / uur.’

Als je koerst richting het westen, versnel je blijkbaar. En als je je neus richting Friesland richt, vertraag je dus. Dit nieuwe feit, dat ontdekt is omdat de Trouw er een onderzoek naar had laten doen, liet mij vandaag niet meer los.

Voornamelijk omdat ik zelf een groot deel van de dag op weg was naar Friesland. In de trein weliswaar, en ook niet via de afsluitdijk, maar toch.

Ik weet niet wat het is. Maar ik voelde het vandaag ook. Die vertraging. Al starend over mistige weilanden, dommelde ik af en toe in slaap. Iets dat me thuis zelden overkomt. Ik staarde, droomde en mijmerde over het boek dat ik aan het lezen ben. Ik ging minstens 2 km per uur langzamer dan normaal.

Dat werd alleen nog maar erger toen ik op de boot stapte, richting Terschelling. Ik keek nauwelijks meer in mijn boek. Zag de drooggevallen zandbanken. De schuine groene boei. Stroom mee, maar toch ging ik langzamer. Daarom werkt de cursus Woorden jutten aan zee ook zo goed op dit eiland. Daarom schrijf ik hier zelf zo graag. Schrijven is gebaat bij vertragen. Je ziet meer. Er is ruimte voor nieuwe ideeën.

Ik ben benieuwd hoe ik op de terugweg in de trein zal zitten. Voorovergebogen achter mijn laptop - alsof het mijn stuur is? Slechts zelden uit het raam kijkend en met een ongeduld van minstens 120 km/uur?

Niet dat ik vertragen alleen maar idealiseer. Ik ben in Leeuwarden geboren, in Noord Groningen opgegroeid. Ik stikte bijna in al die traagheid, dat langzame gewauwel met die uitgerekte a's en o's. Al snel drukte ik het gaspedaal richting het westen in. Lekker, met 130 km / uur.

Maar na een tijdje benauwt ook snelheid. Hoe snel ik ook ga, ik kom niet van de grond. Ik blijf rondjes rijden rondom de stad. Duizelig voel ik me soms. En dan is het heerlijk om in een rechte lijn te vertragen. Over de dijk, over de spoorlijn. Met de neus richting Friesland.