woensdag 2 maart 2011

Le fabuleux destin

Ik was even vergeten hoe leuk ze is. Amelie Poulain. Nadat ik de film acht keer had gezien en de cd grijs gedraaid had, was ik eigenlijk wel klaar met haar. Maar toen ik ter voorbereiding op het schrijfcafe "vrouwenportret" van aanstaande zaterdag allerlei vrouwenfilms aan het bekijken was, vond ik dat Amelie niet kon ontbreken.

Maar, net zoals in de film, laat ze zich niet zomaar vinden. Ze haalt trucjes met je uit. Ze laat je zoeken onder pasfotohokjes, achter tegels in de badkamer, laat briefjes achter in je jaszak.

Ik wist zeker dat mijn ouders haar in huis hadden. Zij ook. Maar toen ik er om vroeg, bleek ze nergens meer te zijn. Mijn moeder belde mijn tante. 'Heb jij Amelie?'
'Ja, natuurlijk,' zei ze. Maar toen ze in de kast keek, was er geen spoor te vinden van die groene dvd met dat eigenwijze gezichtje erop.

In mijn huis moest het lukken. Daar wonen tig filmfreaks. Vorige week zaterdag besloten we haar uit de kast te halen. Vijf huisgenoten wisten zeker dat ze Amelie hadden. Maar bij nadere inspectie, bleken ze haar allemaal kwijt te zijn. Uitgeleend? Maar aan wie ook al weer? Ze stond toch op de bovenste plank? Of moeten we haar in een ouderwetse telefooncel zoeken?

Amelie brengt je graag op een dwaalspoor.

Dan maar downloaden van het internet. Ha, maar dat was zo makkelijk nog niet.De beelden kregen we vrij snel binnen, maar de ondertiteling liep absoluut niet synchroon aan de film. De film leek daardoor precies op het fotoboek van Amelies vriend, waarin hij de stukjes van gescheurde en mislukte pasfoto's weer aan elkaar had geplakt.

Ik gaf niet op. Via bol.com kreeg ik haar te pakken. En eenmaal op Terschelling lag ze op me te wachten. Ze is en blijft ongrijpbaar, die Amelie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten