maandag 31 mei 2010

Nieuw thema

Mei was vrijheid. Juni is INSPIRATIE.
Tijdens deze juni-maan zal ik al bloggende onderzoeken wat inspiratie voor mij betekent.

Ten eerste deze tekst ter inspiratie
(uit: In je element van Ibora Zant)

Levensadem

Zonder lucht kunnen we niet leven. Ons lichaam sterft zonder lucht. We halen de hele dag adem zonder dat we erbij stilstaan. Zuurstof komt in onze longen en wordt door het bloed opgenomen en naar alle organen en spieren getransporteerd. In principe hoeven we niet met onze aandacht bij de ademhaling te zijn, omdat zij automatisch doorgaat, of we nou wakker zijn of slapen. De verhalen over de schepping van de mens zeggen dat we onze levensadem hebben gekregen van de hemel, de vader. In het Italiaans heet inademen inspirare en als wij door het hogere gegrepen worden en plotseling mooie nieuwe ideeën krijgen, zeggen we dat we geinspireerd zijn. Dat is geen toeval. De levensadem die de vader gaf aan het lichaam dat we van onze moeder, de aarde, hebben gekregen, is onze verbinding met de hemel, de lucht. Wij zijn lopende bomen die hemel en aarde verbinden in een heilig huwelijk. Het huwelijk van de elementen.

woensdag 26 mei 2010

Figurant

Ik zit nu in een barretje in Barcelona. Ik heb een gloeihoofd omdat ik vanmorgen op het strand heb gelegen en in de (ijskoude!) Middelandse zee heb gezwommen. Er staat een soort Spaanse reggae op. De koele ronde marmerentafelbladen staan wankel op hun driepootjes op de zwart/wit betegelde vloer. Het is 15 uur en druk want lunchtijd.
Ik heb net een couscous met groenten gegeten. Dat wil zeggen couscous met een verdwaalde kikkererwt en rozijn.
Ik ben net een dag terug van mijn schrijfretraite in de bergen. De stad en al haar geluiden is me nog wat veel. Vandaar dat ik vanmorgen mijn toevlucht zocht bij de zee. Brekende golven, zon. Ah. Dit snap ik.
Maar ook hier moet je je hoofd erbij houden. Op het moment dat ik mijn schoenen weer aantrok, begon een oude man op een bankje achter mij te schreeuwen. 'Dronken,'dacht ik nog. Ik had pas door dat het over mij ging toen hij een jongen aanstuurde om naar mij toe te lopen. Met mijn rugzak! Huh, mijn rugzak? Ik draaide me om. Zonet stond ie toch nog achter me? Ergens in de verte liep een andere jongen, traag en met gebogen schouders, de hoek om. De oude man lachte hard en wees naar hem. Was dat de dief? Hij zei wat in het Spaans, maar ja, dat versta ik niet.
Ik had werkelijk geen benul. Het was alsof ik slechts een figurant in dit hele gebeuren was. Steeds meer mensen stopten. Maar dit was toch wel echt mijn tas. Met alles er nog in. Schoenen aan, tas om, vriendelijk knikken naar de jongen die mijn redder, maar misschien ook wel mijn dief was. Tja.
Dus zo dwaal ik wat als figurant door het decor van drukke straten en smalle stegen van Barcelona met een beschermengel achter me.
Een lunch in dit helverlichte cafeetje met draaiende fans aan het plafond en rokende gasten aan de bar, zet me weer op aarde. De woorden ook. Zometeen dit laptopje in mijn tas maar stevig vasthouden.

Verbinden

Dit gedicht heb ik geschreven in een diepe vallei van de Spaanse bergen.

Pont de Cavaloca

Mag ik nu achterlaten
de scherpe rand
van geen steen, vogel,
en rivier te zijn

van niet op mijn plek
als mens

van niet hier, niet nu
en veel te lang en
altijd
veel te weing

Mag ik precies genoeg meenemen
de wind, de schaduw
de echo van de vogels
op de steile wanden
van dit koele dal

Mag ik de eeuwenoude brug zijn
stenen tussen twee oevers
boven een droge rivier

Mag ik verbinden
dat wat genezen wil
nu, hier
met deze pen

Big and bright

Onderstaande tekst heb ik geschreven tijdens mijn schrijfretraite in de Spaanse bergen bij mijn zeer geliefde meditatieleraressen Jaya en Gemma van Open Dharma.

Bright and Big

It is hard to write about a place where you still are. For example, this mountain in front of my nose. Although I am here on Dharmaloca for almost two weeks now, I still can’t see the Montsant. Not really see it. It is too big. I have been writing, resting, cooking and weeding in its shadow. But the Montsant still feels far away. I can see the red roses and the almond trees. I can watch them and appreciate them. But the mountain is so big, it is more like the sky. As something surrounding me, something which I can see, but is at the same time a background not noticed. Sometimes in flashes I feel its bigness - when I look up from my little laptop or when doing my sunsalutions in the morning. But most of the time, it is just there. Behind me. Just like Jaya and Gemma, living on the terrace above the terrace where my cute green caravan is standing. I see them hanging their laundry and hear the laughing of Gyan.
Yesterday evening I made a walk to the top of the mountain to watch the sunset. But the Spanish sun is so bright that I could actually not look in it. But when I took a picture, I could see on my digital camera that the sun was round and red and the mountain sea was endless.
It is interesting. These big and bright things that we can not see when we are too close. Dharmaloca is like that. Like being close to the source. Without knowing it. It is small. Homey. Familiar. We cut the grass, we eat lunch and we sing. I think it is only when I am at home that I can see, what I can see on my camera now. The bigness of the mountain of support behind me. The brightness of the love put in this place. A kitchen, a shower, a toilet, a caravan, food, water - it is all there. Open Dharma has created a place for people having the wish to stay close to the source. A truly bright and big gift.

woensdag 5 mei 2010

De definitie van vrijheid

Gisteren (5 mei) gaf ik de workshop SCHRIJF JE VRIJ. Hieronder een aantal van de prachtige en persoonlijke vrijheid-definities van de deelnemers.

Wendeline zegt het kort en krachtig:
Vrijheid is: Eindeloze verbinding met onbeperktheid.

Voor Annerie is vrijheid…
Mijn eigen gedachten hebben, mijn eigen mening vormen.
Zelf mijn weg en bestemming bepalen, zonder dat ik mezelf beperk door (voor)oordelen van mijzelf of van anderen. Vrijheid is kunnen zijn wie ik ben.

En Annet zegt het zo:
Vrijheid is
het gevoel
dat alles mogelijk is,
terwijl je je op dat moment
geheel en al verbindt
met de plek waar je bent
en dat wat je doet,
in vrede
en vanuit eigen levenskracht.

dinsdag 4 mei 2010

Het denkende hart

2 minuten stilte. Op een achterdekje in de Leidsche Rijn. In de lage zon. Onder verse blaadjes. De kerkklokken luiden acht uur. Dodenherdenking.
Mijn oma komt langs. Ze steekt een cabalero op. We drinken een whiskey.
Veel te vroeg overleden moeders van vriendinnen komen langs. Verdrietige dochters. En een heleboel onbekende gezichten. Etty Hillesum komt ook op het achterdek. Ze zegt: Men zou een pleister op vele wonden willen zijn.

Een pizzakoerier van Domino's scheurt voorbij. De hond blaft. Leven.

Daarna lees ik in Etty haar dagboek. Op 3 oktober 1942 in Westerbork schreef ze:

Natuurlijk, het is de volledige vernietiging, maar laten we het toch vooral met gratie dragen. Er is geen dichter in mij, er is wel een stukje God in mij, dat tot dichter zou kunnen aangroeien. In zo'n kamp moet toch een dichter zijn die het leven daar, ook daar, beleeft als dichter en die er van zal kunnen zingen.
Laat mij het denkende hart van deze barak zijn.