2 minuten stilte. Op een achterdekje in de Leidsche Rijn. In de lage zon. Onder verse blaadjes. De kerkklokken luiden acht uur. Dodenherdenking.
Mijn oma komt langs. Ze steekt een cabalero op. We drinken een whiskey.
Veel te vroeg overleden moeders van vriendinnen komen langs. Verdrietige dochters. En een heleboel onbekende gezichten. Etty Hillesum komt ook op het achterdek. Ze zegt: Men zou een pleister op vele wonden willen zijn.
Een pizzakoerier van Domino's scheurt voorbij. De hond blaft. Leven.
Daarna lees ik in Etty haar dagboek. Op 3 oktober 1942 in Westerbork schreef ze:
Natuurlijk, het is de volledige vernietiging, maar laten we het toch vooral met gratie dragen. Er is geen dichter in mij, er is wel een stukje God in mij, dat tot dichter zou kunnen aangroeien. In zo'n kamp moet toch een dichter zijn die het leven daar, ook daar, beleeft als dichter en die er van zal kunnen zingen.
Laat mij het denkende hart van deze barak zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten