maandag 4 februari 2013

Tien tinten grijs

Tijdens het schrijfcafe van 2 februari gingen de deelnemers op zoek naar hun persoonlijke tinten grijs.
Zie hieronder mijn eigen resultaat.



Mijn tien tinten grijs:

1. Bihar-grijs:
Het platteland van India, een blik uit het treinraam. Naast de spoorrails zitten, in de dikke ochtendmist, drie oude vrouwen, gewikkeld in grijze doeken, zich te warmen aan een rokerig houtvuurtje.

2. Lava-grijs:
Het regent, Hawaii. Nog voordat de druppels op het hete lava vallen, verdampt de regen. We dwalen door een dikke grijze, hete mist die naar sulfaat ruikt.

3. Oma-grijs
De haren van mijn oma, die mij niet meer herkent, lichten paars op in het tl-licht van het verzorgingstehuis.

4. Vroeg-grijs
'Nanda lijkt wel een bejaarde!' roept de jongen achterin de bus als hij alleen mijn witte haren boven de roodleren stoel van de bus ziet uitsteken.

5. Terschellinggrijs
Het grijs van de lucht gaat over in het grijs van de waddenzee. Geen horizon. Ruimte.

6. Twijfelgrijs
Wat wil ik? Zal ik dit of dat? Maar als ik? Wikken, wegen, overwegen, afwegen. Geen helder wit of duidelijk zwart. Grijs innerlijk gebied.

7. Thuis-op-de-bank-grijs
In mijn lange, warme grijze vest opgekruld in een hoekje van de donkergrijze bank van mijn vriend.

8. Cabalero-grijs
De broeierige flat van mijn oma hangt vol met slierten rook van de cabalero sigaretten die ze aan een stuk door rookt. De donkergrijze glazen asbak zit vol.

9. Sitting in a dock of a bay- grey
Grijs gedraaid muziekje, in mijn tienerkamer, op een witte vloerbedekking die langzaamaan grijs wordt. Waisting time.

10. Groningen-grijs
Het grijze peerd van Ome Loek op het stationsplein in de grijze miezerlucht. Hoge kraag, vaste schouders. Op weg naar school.

Lady Grey

Dit heb ik geschreven tijdens het 'Grijze Schrijfcafe' van 2 februari in het LHC:

Grijs maakt mij zacht.

Althans, dat zeggen anderen.
Na mijn tiendaagse retraite in India zeiden drie andere deelnemers dat ik er zo mooi uitzag op de dag dat ik grijs droeg.
Ik was er niet per se blij mee. Ik heb grijs altijd een saaie non-kleur gevonden. Ik ben meer van de felle kleuren.

Ik sloeg mijn nieuwe grijze zijden sjaal om en keek in de spiegel. Ik keek niet zozeer naar mezelf. Meer naar die sjaal.

Ik zag in dat glimmende grijs een dame op leeftijd, die zichzelf serieus neemt. Zij wordt niet gezien omdat ze schreeuwt 'kijk hoe fel en opvallend en jong ik ben' - zoals miss Pink dat doet.
Nee, Lady Grey doet juist een stapje achteruit. Maar toch is ze aanwezig. Aanwezig in haar rijpheid. Grijze rijpe stijl.

En dat maakt dus zacht. Die kleur, die zegt: 'Ik ben er wel, maar dat hoef ik niet te bewijzen.'

Toen keek ik naar mijn eigen gezicht. Nam zij iets van die grijze stijl over? Ik zag de kraaienpootjes rondom mijn ogen. Een subtiele glimlach. Mijn ogen hadden een grijze gloed en waren minder fel blauw dan normaal. En tja, misschien kon je dat wel zacht noemen.

Lady Grey deed iets met mij, zonder dat ik het doorhad. Grijs maakt je rijp. En dat vind ik een aangename gedachte. Dat veroudering, vergrijzing niet verhardt 'Ik ken de slagen van de zweep', maar juist kan verzachten. 'Ik ken deze plek. Ik ben hier thuis. Ik weet wie ik ben.'

Ik ga toch maar meer grijs dragen.