Lady Grey

Dit heb ik geschreven tijdens het 'Grijze Schrijfcafe' van 2 februari in het LHC:

Grijs maakt mij zacht.

Althans, dat zeggen anderen.
Na mijn tiendaagse retraite in India zeiden drie andere deelnemers dat ik er zo mooi uitzag op de dag dat ik grijs droeg.
Ik was er niet per se blij mee. Ik heb grijs altijd een saaie non-kleur gevonden. Ik ben meer van de felle kleuren.

Ik sloeg mijn nieuwe grijze zijden sjaal om en keek in de spiegel. Ik keek niet zozeer naar mezelf. Meer naar die sjaal.

Ik zag in dat glimmende grijs een dame op leeftijd, die zichzelf serieus neemt. Zij wordt niet gezien omdat ze schreeuwt 'kijk hoe fel en opvallend en jong ik ben' - zoals miss Pink dat doet.
Nee, Lady Grey doet juist een stapje achteruit. Maar toch is ze aanwezig. Aanwezig in haar rijpheid. Grijze rijpe stijl.

En dat maakt dus zacht. Die kleur, die zegt: 'Ik ben er wel, maar dat hoef ik niet te bewijzen.'

Toen keek ik naar mijn eigen gezicht. Nam zij iets van die grijze stijl over? Ik zag de kraaienpootjes rondom mijn ogen. Een subtiele glimlach. Mijn ogen hadden een grijze gloed en waren minder fel blauw dan normaal. En tja, misschien kon je dat wel zacht noemen.

Lady Grey deed iets met mij, zonder dat ik het doorhad. Grijs maakt je rijp. En dat vind ik een aangename gedachte. Dat veroudering, vergrijzing niet verhardt 'Ik ken de slagen van de zweep', maar juist kan verzachten. 'Ik ken deze plek. Ik ben hier thuis. Ik weet wie ik ben.'

Ik ga toch maar meer grijs dragen.