woensdag 12 januari 2011

De nachtelijke roep van Hawaii

Ook al ben ik nu een kleine week in Nederland, ik ben nog half in Hawaii. De jetlag -na de 25 uur durende vliegreis en het elf uur grote tijdsverschil- is stevig.
Overdag ben ik moe en 's nachts ben ik wakker. Ik leef nog volgens de Hawaiiaanse klok. Vermoeiend - maar ook magisch. Alsof het eiland me in die wakkere nachten roept. Nog iets wil zeggen -

'Niet zo snel meisje. Blijf nog even staan. Ruik de zwaveldampen van vers steen, kijk vanaf de kliffen of er walvissen of honu's voorbij schuiven. Rust een moment in dat oerwoud in de onderbuik waar kikkers nachtconcerten kwaken. Verblijf net onder de huid waar de oceaan breekt. Voel in je botten de zon, in je spieren de vele yoga-uren, onder je nagels de koffie. Blijf nog heel even in de nachtelijke Hawaiiaanse zon liggen. Nu kan het nog. Straks is ze weg - dit eiland - reik naar haar in de nacht.'

In deze wakkere nachten verzamel ik de elf uren die ik tijdens mijn vliegreis verloren ben. Ik eigen ze me weer toe. In deze nachten zoek ik toevlucht op het strand aan de rand van mijn hart, bezaaid met tiki's - beschermgoden. Zoals in die oeroude Hawaiiaanse nederzetting die ik op mijn laatste dag bezocht heb. Houten beelden kijken uit over zee, tempels van palmbladeren, monumenten van zwart lava gesteente. Vroeger was dit een plek, onder in een hoge baai, waar gevallen strijders en misdadigers een tweede kans kregen. Een plek waar jongelingen, ouderlingen en vrouwen veilig waren in oorlogstijd. Een heilige zone waar niet gevochten werd.

Als verloren tijdsreiziger zoek ik toevlucht in deze baai. Ik waak aan de kust. Ik heb het gevoel dat er daar, ergens aan een rafelig randje van mijn hart, iets zal aanspoelen. Ik weet niet wat. Maar dat doet er niet toe. Ik staar net zo lang over de zich herhalende zee, totdat de dag weer dag is en de nacht weer nacht.

maandag 10 januari 2011

Schrijf oud, schrijf nieuw

Dit jaar schrijf ik elke twee weken een blog voor de nieuwe, inspirerende schrijfsite www.boekschrijven.nl.

De eerste blog van 2011 gaat over het schrijven rondom oud en nieuw. Dit is mijn favoriete tijd om te schrijven. En dat is niet voor niets. Lees hier de vijf redenen waarom oud en nieuw een vruchtbare schrijftijd is.

zondag 2 januari 2011

Utopia

Hoog op een klif, dichtbij de sterren en het laatste sikkeltje van de maan, ben ik het nieuwe jaar in gegaan. Technomuziek dreunde over deze afgelegen cava-boerderij waar het grote nieuwjaarsfeest 'Utopia' plaats vond. Cava is een wortel waar je een modderig drankje met een licht narcotisch effect van maakt. Vroeger mochten alleen de koning en stamhoofden dit Hawaiiaanse hallucinerende drankje drinken, maar nu is het beschikbaar voor iedereen. Het smaakt naar slootwater en geeft je lippen, tong en keel een tintelende verdoving. Samen met mijn vrienden dronk ik deze koninklijke drap uit halve kokosnoten - terwijl de meeste andere feestgangers iets sterkere en moderene versies van cava in namen. Vage ogen, uitbundig gedrag : de meesten ervoeren Utopia als een trip.

Ik danste, staarde in het vuur en proostte vrienden op een rijk 2011. Ik sliep in mijn tentje in de suikerrietvelden, net achter het podium. Dreunend op mijn matrasje keek ik naar de bizar heldere sterrenhemel. Bij de eerste zonnestralen keek ik naar de voorbijtrekkende walvissen en de rustig drijvende zeeschildpad in de ruige branding.

Zodra ik naar de zee kijk, komt er een schildpad naar de oppervlakte om me te groeten. In Hawaii geloven ze dat iedereen een eigen beschermdier heeft. Ik geloof dat de mijne een zeeschildpad is. Die me laat zien hoe je zelfs in de ruigste branding, mee kan gaan met de stroom. Rustig dobbert hij daar tussen de schuimende koppen. De 'Honu' (schildpad in het Hawaiiaans) laat me ook zien dat ik altijd een huis bij me heb. Ook al ben ik ver weg.

Dat zegt dit hele eiland eigenlijk. Hawaii heeft zoveel verschillende gezichten, dat het makkelijk een huis voor iedereen kan zijn. Van de dertien klimaatzones die de wereld kent, heeft Hawaii er elf. In het midden heb je de besneeuwde bergtop, in het zuidoosten heb je het regenwoud, aan de oostkust is het droog, iets hoger heb je de koffieplantages, en op 1 januari liepen we door de groene ranches en heuvels van Waimea. Ik zie Zwitserland, Schotland en Tibet in dit eiland. Elk aspect van mij vindt een onderkomen hier. Hawaii is als het schild van mijn honu. Rijk beschilderd -drijvend in de openheid van een heel nieuw jaar.