zaterdag 12 juni 2010

Ondergronds en onderhuids

Ik zit naast het raampje van de Tiger, de snelboot naar Oerol. Ik zit helemaal voorin, zo ben ik het snelst op mijn jaarlijkse inspiratiefestival.

Sinds mijn veertiende kom ik al op Oerol. De eerste jaren, toen ik als maat op een zeilschip kwam, zag ik alleen de haven en het groene strand. De jaren erna heb ik er als vrijwilliger gewerkt. En nu kom ik vooral om de magie van het festival op te snuiven. Maar wanneer en hoe ik er ook kom, elk jaar wordt er tijdens oerol iets in gang gezet. Een nieuw idee, een nieuwe cursus, een nieuwe liefde.

Oerol, altijd rond midzomer, verschuift iets. Drukt iets door wat al langer in de lucht hangt. Ik weet niet waarom. En dat is deel van het geheim denk ik. Dat ik er niet zoveel mee te maken heb. Ik weet niet wat er gebeurt en niet hoe. Maar feit is dat er na oerol altijd iets nieuws ontstaat.

Mijn meditatielerares Jaya zei eens tijdens een retraite dat onze spirituele verschuivingen tijdens een meditatie vaak onzichtbaar voor ons zijn. De grootste veranderingen vinden plaats onder de grond, in de donkerte, veranderingen als boomwortels. Dat stelde mij gerust. Want ik zat al dagen op dat kussentje met het idee dat er echt absoluut niets gebeurde, behalve dan dat ik inderdaad steeds weer in- en uitademde.
'En,' zei Jaya, 'het is maar goed dat we niets weten over die ondergrondse verschuivingen, anders zouden we ons ermee gaan bemoeien.'
En met sommige dingen kunnen we ons beter maar niet bemoeien.

Zoals met oerol. Daar moet je je niet mee bemoeien. Daar moet je gewoon heen gaan. En dan de dingen laten gebeuren. Voorstellingen missen, andere, niet geplande voorstellingen halen, bekenden mislopen, onbekenden ontmoeten: oerol loopt altijd anders dan gepland. Maar ergens in mijn bloedbanen verschuift er iets. En dat zou je inspiratie kunnen noemen. Onderhuidse inspiratie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten