Kaart lezen in Edinburgh is lastig. Straten die elkaar op de kaart kruizen, blijken in werkelijkheid helemaal niet op elkaar aan te sluiten. De eerste dagen liepen we verwonderd en verdwaald rond. Totdat we er achter kwamen dat Edinburgh een derde dimensie heeft: die van de hoogte. (En de diepte dus). De stad groeide in de middeleeuwen al snel uit zijn voegen, maar uitbreiden in het horizontale vlak ging niet, dus gingen ze de hoogte in en bouwden ze een stad op de stad. Met als gevolg dat de ene weg nu soms honderden meters boven de andere weg ligt. En dat gebouwen af en toe wel 13 verdiepingen hoog zijn. De stad werd niet voor niets het Manhattan van de middeleeuwen genoemd.
Dus vanaf sommige wegen, bruggen zijn het eigenlijk, maar dan niet over water, maar over de stad, kijk je zo de geschiedenis in. Daaronder liggen de oudste straten, stenen, muren. Boven op een rij van fel geschildere boeken en curiosa winkeltjes loopt weer een nieuwe weg, met kerken en gebouwen uit een ander tijdperk.
Maar je kijkt niet alleen terug in de tijd, je kijkt ook in de fantasie. Daaronder, in die steegjes, komt het tovenaarswinkelgebied uit Harry Potter tot leven, inclusief het zwarte magie steegje. Op het station zweer ik perron 1,5 te zien en ik heb zelfs in de stoomtrein naar Zweinstein gezeten. (Echt waar!)
Harry Potter is op de bodem van Edinburgh geboren. We hebben een scone in The Elephant House gegeten, het cafee met uitzicht op het kasteel waar Rowling begonnen is aan het verhaal over Harry. Een nu veel te drukke en populaire plek, waar de dames wc volgekliederd is met leuzen als "Harry forever" en "Hermeline rules".
Edinburgh mengt feit en fictie. In deze stad komen personages tot leven en heb je niets aan kaartkennis en een kompas. Hier moet je de diepte in. Net zoals Alice door een diep konijnenhol een andere wereld in denderde, viel ik door de lagen van deze wonder-world-hoofdstad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten