Menselijke god

Vanmorgen om 9 uur was er de eucharistieviering. Er was een pater aanwezig, die blijkbaar niet zo vaak de dienst leidde bij de nonnen, want het ging wat hakkelig en onwennig. Des te beter. Want in de haperingen tussen alle geformaliseerde handelingen en gebeden, kwam opeens de mens achter de zuster vandaan.

Ik snap weinig van wat er allemaal tijdens zo'n dienst gebeurt, dat moet ik zeggen. Maar dit was wat ik dacht te zien: De pater dacht dat de zusters het gebed van de dag zouden opzeggen, zij dachten dat hij dat zou doen. Na een korte, wat ongemakkelijke stilte nam een van de zusters het woord.
'Ik bid voor mijn ernstig zieke vader,'slik. 'Waar we vandaag een beslissing over moeten nemen,' schraap.
Baf, dat kwam binnen.
Het kwam veel harder binnen dan alle Eer zij geprezens en Vrede voor allens. Vooral omdat ze het in alle oprechtheid zei. Met een traan in haar stem.
Zij was een mens. Een dochter. Je vergeet het bijna als je de zusters alleen maar in hun witte gewaden tijdens de dienst ziet. Dan zijn het net engelen.
Maar nee, zij zijn vrouwen, met vaders, die ziek kunnen worden, en dat doet pijn, of je nu zuster bent of niet.
En vreemd genoeg kwam juist door deze menselijkheid God tot leven. Door het menselijk lijden. En het menselijk samenzijn. En de menselijke wens naar verlossing (of in mijn taal: verlichting).
God was daar. Zij depte de tranen van de zuster. Ik zag het.