Scholastica

Op dit moment verblijf ik voor een dikke week in het Liobaklooster bij Egmond Binnen.
Ik schrijf, wandel (naar de zee dus) en vier met de zestien, veelal vrij oude zusters de vijf diensten per dag mee. In een simpele stenen kapel, met een groot groen/geel raam, zingen zij, op erg hoge toon, psalmen en gebeden.

Het voelt intiem om er bij te mogen zijn. Meestal deert het me daarom niet dat ik eigenlijk niets van de gereciteerde teksten snap. Maar gisteren was ik verward. Ze zongen: "Eerst heb ik het u gevraagd, maar u hebt niet naar mij willen luisteren. Toen vroeg ik het mijn heer en hij heeft mij verhoord." Eh, wie vroeg wie wat?

Toen er 's avonds ook nog een stuk of tien Benidictijnen broeders in zwarte gewaden op bezoek kwamen, fluisterde ik aan mijn buurgast: 'Wat is er aan de hand?'
'Het is een feestdag. 10 februari is de dag van Scholastica,' zei ze.
Scholiwattes?
Google bracht uitkomst. (Toch handig zo'n laptop.)Een prachtig verhaal.

Scholastica was, naar verluidt, de tweelingzuster van Benedictus. Zij stelde al eerder dan haar heilige broer haar leven ten dienste van God. Zij verbleef in een klooster, dichtbij het zijne. Af en toe aten ze samen in een tussenliggende herberg. Heel de avond loofden zij god.
'Ach broer, blijf toch wat langer, dan kunnen we nog verder praten,' vroeg Scholastica haar geliefde broer.
'Nee zuster,' zei hij streng, 'dat kan niet. Ik moet me aan de regels houden en overnachten in mijn eigen kloostercel.'
Waarop Scholastica haar handen samenvouwden om stilletjes haar verzoek, om wat langer het haar broer te kunnen doorbrengen, aan God te richten.
Vanuit de heldere hemel pakten zich plots donkere donderwolken samen en brak er noodweer uit. Benedictus kon nu niet uitreizen en sprak de hele nacht met zijn zuster over religieuze geschriften.
Hij sprak en geloofde vooral vanuit het hart. Zij, zoals haar naam al zegt, was meer op de heldere geest en structuur gericht. Behalve deze gedenkwaardige avond, waarin zij haar hart vol broederliefde liet spreken en Benedictus eigenlijk zijn regels wilde volgen. Zo leerden zij elkaar de juiste balans te houden tussen geest en hart.

Drie dagen later, op 10 februari, zag hij haar, door zijn raam, als witte duif naar de hemel opstijgen. Zij was in gods glorie opgegaan.

HIer in Egmond, bleven de broeders bij de zusters eten. Achter de dichte deuren, dus ik heb het niet gezien. Maar ik zie ze daar zitten, als Benedictus en Scholastica, praten en giebelen. Want giebelen deden de oude broeders zelfs in de kerkbanken.

Ik bad en zong in de avond weer met ze mee. Het voelde in evenwicht. De zusters in hun lichte gewaden, de broeders in hun zwarte. Hart en geest. Geest en hart. Zij kwamen deze avond samen.
10 februari. Een feestdag om niet te vergeten.