Kytopia is een vrijstaat binnnen een vrijstaat. Oerol zoals oerol moet zijn. Zonder lange rijen, zonder entreebewijs, zonder programmering. Elke dag tussen 14.00 en 17.00 uur toverde Colin Benders, oftwel 'Kyteman',een duinpan in de bossen om tot Kytopia. Een plek waar muzikanten en theatermakers, je wist van te voren nooit wie, samen improviseerden.
Het mooiste was de stilte. Voordat Kyteman begon te spelen vroeg hij iedereen stil te zijn. 'Want,' zei hij 'de mooiste dingen ontstaan vanuit een bodem van stilte.'
Een duinpan met honderden zwijgende mensen. En dan vanuit die dragende stilte een eerste toeterklank. Tussen het geruis van de bomen door. En die klank komt echt aan. Piano erbij, drum zet in, toeter zwelt op. Maar de beginstilte blijft meedoen.
Op het strand creeerde ik mijn eigen Kytopia. Met mijn matrasvlieger.
Ik smste vrienden 'Gaan jullie mee de lucht in?'. En al snel liepen ze een voor een het warme zand op, om te spelen met die krachtige en machtige vlieger. De vliegerlijnen maakten als gitaarsnaren hoge muziek in de lucht. Het hoofd in de wind. En de voeten op een bodem van stilte.
De vlieger was een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt dit oerol.
vrijdag 18 juni 2010
zaterdag 12 juni 2010
Uit nutteloze noodzaak
Hieronder een deel van Het manifest van Terschelling, geschreven door Ramsey Nasr, dat is aangeboden aan de nieuwe tweede kamer. Over het belang van kunst.
("....")
"Ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut
maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken
de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen
maar een ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen
bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode
uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens
en als ik verstijf o pmijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als mijzelf vervloek
om zit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht."
Onderteken dit manifest op www.manifestvanterschelling.nl
("....")
"Ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut
maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken
de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen
maar een ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen
bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode
uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens
en als ik verstijf o pmijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als mijzelf vervloek
om zit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht."
Onderteken dit manifest op www.manifestvanterschelling.nl
Ondergronds en onderhuids
Ik zit naast het raampje van de Tiger, de snelboot naar Oerol. Ik zit helemaal voorin, zo ben ik het snelst op mijn jaarlijkse inspiratiefestival.
Sinds mijn veertiende kom ik al op Oerol. De eerste jaren, toen ik als maat op een zeilschip kwam, zag ik alleen de haven en het groene strand. De jaren erna heb ik er als vrijwilliger gewerkt. En nu kom ik vooral om de magie van het festival op te snuiven. Maar wanneer en hoe ik er ook kom, elk jaar wordt er tijdens oerol iets in gang gezet. Een nieuw idee, een nieuwe cursus, een nieuwe liefde.
Oerol, altijd rond midzomer, verschuift iets. Drukt iets door wat al langer in de lucht hangt. Ik weet niet waarom. En dat is deel van het geheim denk ik. Dat ik er niet zoveel mee te maken heb. Ik weet niet wat er gebeurt en niet hoe. Maar feit is dat er na oerol altijd iets nieuws ontstaat.
Mijn meditatielerares Jaya zei eens tijdens een retraite dat onze spirituele verschuivingen tijdens een meditatie vaak onzichtbaar voor ons zijn. De grootste veranderingen vinden plaats onder de grond, in de donkerte, veranderingen als boomwortels. Dat stelde mij gerust. Want ik zat al dagen op dat kussentje met het idee dat er echt absoluut niets gebeurde, behalve dan dat ik inderdaad steeds weer in- en uitademde.
'En,' zei Jaya, 'het is maar goed dat we niets weten over die ondergrondse verschuivingen, anders zouden we ons ermee gaan bemoeien.'
En met sommige dingen kunnen we ons beter maar niet bemoeien.
Zoals met oerol. Daar moet je je niet mee bemoeien. Daar moet je gewoon heen gaan. En dan de dingen laten gebeuren. Voorstellingen missen, andere, niet geplande voorstellingen halen, bekenden mislopen, onbekenden ontmoeten: oerol loopt altijd anders dan gepland. Maar ergens in mijn bloedbanen verschuift er iets. En dat zou je inspiratie kunnen noemen. Onderhuidse inspiratie.
Sinds mijn veertiende kom ik al op Oerol. De eerste jaren, toen ik als maat op een zeilschip kwam, zag ik alleen de haven en het groene strand. De jaren erna heb ik er als vrijwilliger gewerkt. En nu kom ik vooral om de magie van het festival op te snuiven. Maar wanneer en hoe ik er ook kom, elk jaar wordt er tijdens oerol iets in gang gezet. Een nieuw idee, een nieuwe cursus, een nieuwe liefde.
Oerol, altijd rond midzomer, verschuift iets. Drukt iets door wat al langer in de lucht hangt. Ik weet niet waarom. En dat is deel van het geheim denk ik. Dat ik er niet zoveel mee te maken heb. Ik weet niet wat er gebeurt en niet hoe. Maar feit is dat er na oerol altijd iets nieuws ontstaat.
Mijn meditatielerares Jaya zei eens tijdens een retraite dat onze spirituele verschuivingen tijdens een meditatie vaak onzichtbaar voor ons zijn. De grootste veranderingen vinden plaats onder de grond, in de donkerte, veranderingen als boomwortels. Dat stelde mij gerust. Want ik zat al dagen op dat kussentje met het idee dat er echt absoluut niets gebeurde, behalve dan dat ik inderdaad steeds weer in- en uitademde.
'En,' zei Jaya, 'het is maar goed dat we niets weten over die ondergrondse verschuivingen, anders zouden we ons ermee gaan bemoeien.'
En met sommige dingen kunnen we ons beter maar niet bemoeien.
Zoals met oerol. Daar moet je je niet mee bemoeien. Daar moet je gewoon heen gaan. En dan de dingen laten gebeuren. Voorstellingen missen, andere, niet geplande voorstellingen halen, bekenden mislopen, onbekenden ontmoeten: oerol loopt altijd anders dan gepland. Maar ergens in mijn bloedbanen verschuift er iets. En dat zou je inspiratie kunnen noemen. Onderhuidse inspiratie.
donderdag 10 juni 2010
woensdag 2 juni 2010
Eend
Inspiratie moet je zoeken. Het komt niet altijd naar je toe.
Ik vind het in de kleine gaatjes.
Ik ben een uur eerder dan nodig op mijn werk - een theehuisje in de bossen waar ik iedereen de hele dag lekker in de wilde groene tuin thee zie drinken.
Nu ik. Met mijn laptopje op schoot, terwijl er nog niemand is, op een laag stenen bankje rondom een plak boomstam die als tafel dient. De zon die door de lichtgroene blaadjes schijnt, een briesje. Ik ben niet op mijn werk. Mijn werk is heel ver weg.
Inspiratie komt niet altijd in de vorm van woorden. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet schrijven. Toch ben ik nu op de rand van een rijke bron. Vogels, brandnetels, zon, fluitenkruid, een stromend beekje.
Alleen even hier zitten, inspirare, inademen. Dit moment aanraken met wat woorden. Inspiratie uitnodigen. Geduldig. En dan samen een kopje thee drinken met mijn zogenaamde genius. Zo noemde de Romeinen dat. De genius is een mysterieuze, goddelijke entiteit die scheppend werk laat ontstaan. Vandaag is mijn genius een kwekkende eend in de sloot. Hallo eend. Nets verhevens aan. Inspiratie is heel gewoon.
Zie ook Elisabeth Gilberts (van Eten, bidden en beminnen) tedtalk over creativiteit en de genius!
http://www.ted.com/talks/lang/eng/elizabeth_gilbert_on_genius.html
Ik vind het in de kleine gaatjes.
Ik ben een uur eerder dan nodig op mijn werk - een theehuisje in de bossen waar ik iedereen de hele dag lekker in de wilde groene tuin thee zie drinken.
Nu ik. Met mijn laptopje op schoot, terwijl er nog niemand is, op een laag stenen bankje rondom een plak boomstam die als tafel dient. De zon die door de lichtgroene blaadjes schijnt, een briesje. Ik ben niet op mijn werk. Mijn werk is heel ver weg.
Inspiratie komt niet altijd in de vorm van woorden. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet schrijven. Toch ben ik nu op de rand van een rijke bron. Vogels, brandnetels, zon, fluitenkruid, een stromend beekje.
Alleen even hier zitten, inspirare, inademen. Dit moment aanraken met wat woorden. Inspiratie uitnodigen. Geduldig. En dan samen een kopje thee drinken met mijn zogenaamde genius. Zo noemde de Romeinen dat. De genius is een mysterieuze, goddelijke entiteit die scheppend werk laat ontstaan. Vandaag is mijn genius een kwekkende eend in de sloot. Hallo eend. Nets verhevens aan. Inspiratie is heel gewoon.
Zie ook Elisabeth Gilberts (van Eten, bidden en beminnen) tedtalk over creativiteit en de genius!
http://www.ted.com/talks/lang/eng/elizabeth_gilbert_on_genius.html
maandag 31 mei 2010
Nieuw thema
Mei was vrijheid. Juni is INSPIRATIE.
Tijdens deze juni-maan zal ik al bloggende onderzoeken wat inspiratie voor mij betekent.
Ten eerste deze tekst ter inspiratie
(uit: In je element van Ibora Zant)
Levensadem
Zonder lucht kunnen we niet leven. Ons lichaam sterft zonder lucht. We halen de hele dag adem zonder dat we erbij stilstaan. Zuurstof komt in onze longen en wordt door het bloed opgenomen en naar alle organen en spieren getransporteerd. In principe hoeven we niet met onze aandacht bij de ademhaling te zijn, omdat zij automatisch doorgaat, of we nou wakker zijn of slapen. De verhalen over de schepping van de mens zeggen dat we onze levensadem hebben gekregen van de hemel, de vader. In het Italiaans heet inademen inspirare en als wij door het hogere gegrepen worden en plotseling mooie nieuwe ideeën krijgen, zeggen we dat we geinspireerd zijn. Dat is geen toeval. De levensadem die de vader gaf aan het lichaam dat we van onze moeder, de aarde, hebben gekregen, is onze verbinding met de hemel, de lucht. Wij zijn lopende bomen die hemel en aarde verbinden in een heilig huwelijk. Het huwelijk van de elementen.
Tijdens deze juni-maan zal ik al bloggende onderzoeken wat inspiratie voor mij betekent.
Ten eerste deze tekst ter inspiratie
(uit: In je element van Ibora Zant)
Levensadem
Zonder lucht kunnen we niet leven. Ons lichaam sterft zonder lucht. We halen de hele dag adem zonder dat we erbij stilstaan. Zuurstof komt in onze longen en wordt door het bloed opgenomen en naar alle organen en spieren getransporteerd. In principe hoeven we niet met onze aandacht bij de ademhaling te zijn, omdat zij automatisch doorgaat, of we nou wakker zijn of slapen. De verhalen over de schepping van de mens zeggen dat we onze levensadem hebben gekregen van de hemel, de vader. In het Italiaans heet inademen inspirare en als wij door het hogere gegrepen worden en plotseling mooie nieuwe ideeën krijgen, zeggen we dat we geinspireerd zijn. Dat is geen toeval. De levensadem die de vader gaf aan het lichaam dat we van onze moeder, de aarde, hebben gekregen, is onze verbinding met de hemel, de lucht. Wij zijn lopende bomen die hemel en aarde verbinden in een heilig huwelijk. Het huwelijk van de elementen.
woensdag 26 mei 2010
Figurant
Ik zit nu in een barretje in Barcelona. Ik heb een gloeihoofd omdat ik vanmorgen op het strand heb gelegen en in de (ijskoude!) Middelandse zee heb gezwommen. Er staat een soort Spaanse reggae op. De koele ronde marmerentafelbladen staan wankel op hun driepootjes op de zwart/wit betegelde vloer. Het is 15 uur en druk want lunchtijd.
Ik heb net een couscous met groenten gegeten. Dat wil zeggen couscous met een verdwaalde kikkererwt en rozijn.
Ik ben net een dag terug van mijn schrijfretraite in de bergen. De stad en al haar geluiden is me nog wat veel. Vandaar dat ik vanmorgen mijn toevlucht zocht bij de zee. Brekende golven, zon. Ah. Dit snap ik.
Maar ook hier moet je je hoofd erbij houden. Op het moment dat ik mijn schoenen weer aantrok, begon een oude man op een bankje achter mij te schreeuwen. 'Dronken,'dacht ik nog. Ik had pas door dat het over mij ging toen hij een jongen aanstuurde om naar mij toe te lopen. Met mijn rugzak! Huh, mijn rugzak? Ik draaide me om. Zonet stond ie toch nog achter me? Ergens in de verte liep een andere jongen, traag en met gebogen schouders, de hoek om. De oude man lachte hard en wees naar hem. Was dat de dief? Hij zei wat in het Spaans, maar ja, dat versta ik niet.
Ik had werkelijk geen benul. Het was alsof ik slechts een figurant in dit hele gebeuren was. Steeds meer mensen stopten. Maar dit was toch wel echt mijn tas. Met alles er nog in. Schoenen aan, tas om, vriendelijk knikken naar de jongen die mijn redder, maar misschien ook wel mijn dief was. Tja.
Dus zo dwaal ik wat als figurant door het decor van drukke straten en smalle stegen van Barcelona met een beschermengel achter me.
Een lunch in dit helverlichte cafeetje met draaiende fans aan het plafond en rokende gasten aan de bar, zet me weer op aarde. De woorden ook. Zometeen dit laptopje in mijn tas maar stevig vasthouden.
Ik heb net een couscous met groenten gegeten. Dat wil zeggen couscous met een verdwaalde kikkererwt en rozijn.
Ik ben net een dag terug van mijn schrijfretraite in de bergen. De stad en al haar geluiden is me nog wat veel. Vandaar dat ik vanmorgen mijn toevlucht zocht bij de zee. Brekende golven, zon. Ah. Dit snap ik.
Maar ook hier moet je je hoofd erbij houden. Op het moment dat ik mijn schoenen weer aantrok, begon een oude man op een bankje achter mij te schreeuwen. 'Dronken,'dacht ik nog. Ik had pas door dat het over mij ging toen hij een jongen aanstuurde om naar mij toe te lopen. Met mijn rugzak! Huh, mijn rugzak? Ik draaide me om. Zonet stond ie toch nog achter me? Ergens in de verte liep een andere jongen, traag en met gebogen schouders, de hoek om. De oude man lachte hard en wees naar hem. Was dat de dief? Hij zei wat in het Spaans, maar ja, dat versta ik niet.
Ik had werkelijk geen benul. Het was alsof ik slechts een figurant in dit hele gebeuren was. Steeds meer mensen stopten. Maar dit was toch wel echt mijn tas. Met alles er nog in. Schoenen aan, tas om, vriendelijk knikken naar de jongen die mijn redder, maar misschien ook wel mijn dief was. Tja.
Dus zo dwaal ik wat als figurant door het decor van drukke straten en smalle stegen van Barcelona met een beschermengel achter me.
Een lunch in dit helverlichte cafeetje met draaiende fans aan het plafond en rokende gasten aan de bar, zet me weer op aarde. De woorden ook. Zometeen dit laptopje in mijn tas maar stevig vasthouden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
