Lente op zee

Vandaag was de lente ver weg.
Ik stond op het achterdek van de Marius. Zuid west 6. Tegenwind. Dikke golven die uiteenspatten op het voordek. Ik had een maillot, een spijkerbroek en een zeilpak aan. Muts en handschoenen waren ook weer tevoorschijn gehaald.
De lente op zee is anders dan de lente op land. Nergens bloesems of vrolijk fluitende vogeltjes. De lente is een landseizoen.
Jarenlang heb ik de lente gemist omdat ik zoveel op zee zat. Ik maakte de lente pas echt mee toen ik in het bos ging wonen. Goh, de bomen krijgen eerst knoppen en bloemen voordat ze bladeren krijgen...
In mijn werkelijkheid waren ze kaal als ik vertrok en groen als ik terug kwam.

Nu, in het laatste weekend van maart, stond ik dus weer in mijn winteroutfit te ploeteren tegen golven en wind. Ik had het er zo meegehad dat ik voorstelde om terug te gaan naar de haven. Maar eigenlijk wist ik ook wel dat dat geen optie was.
Dus gingen we door. Hoogte winnen, heet dat in zeiltermen. Doorsteken naar de hoge kant, om daarna met de wind weg te kunnen vallen.
Stil staan en letten op kompas, golven, wind, motor, roer. Het was het laatste stuk winter dat ik nog, vol geduld, moest doorkruizen om bij de kust te komen.

Na twee uur stampen, zetten we de zeilen erbij. De wind was afgenomen. De golven lager. En daar gingen we, richting de haven, de lente tegemoet.

Grens

De zon valt vandaag
in vlokken naar beneden

Hoge takken in laag licht
wit gras in de ochtendmist

Berijp me
Beijzel me
Ontdooi me

Open

De narcis, die ik met midwinter heb geplant, heeft besloten dat het lente is.

Happy holi

Vandaag begon ik met het opruimen van de Grote Gevaarlijke hoek. Mijn bureau. Stapel voor stapel pakte ik de grote pakken papier van de planken. Oude versies van mijn boek. Tot voor kort nog te heilig om weg te gooien. Maar wat heb ik er aan als ik ook een doos van de gebonden, uiteindelijke versie in mijn kamer heb staan?

Dus - weg ermee. Toch had het nog aantrekkingskracht. Ik sloeg de eerste versie open en las hoe ik ooit begonnen was. Lappen tekst met vers uitgewerkte interviews.

Toen ging de telefoon. En geloof het of niet. Het was Aprajita, de gescheiden vrouw wiens verhaal ik net aan het lezen was. En zij belt bijna nooit. Behalve in maart. "Happy holi, Nanda-ji!" zei ze.

Holi! Ik was helemaal vergeten dat dat vandaag was. Het kleurrijke Indiase festival en het begin van het Indiase nieuwjaar.
Het was alsof Padmini met haar zangerige Engels zo een wolk paarse verf in mijn kamer had gegooid. Lente! En: India! India zo levend, dat ik inzag hoe idioot het was om al die papieren te bewaren. Alsof ik zo de Indiase vrouwen dicht bij me kon houden. Maar ze leven. En ze bellen.
Dus net zoals je met Holi je afgeschrobde oude huidcellen in het vuur gooit, zo gooide ik vandaag oude woorden weg.

"How is your new book doing Nanda ji?" vroeg Aprajita, zoals altijd vol interesse.
"It goes slowly slowly," zei ik.
"Wait for september, than it goes fast," zegt ze. Ze heeft vast weer in de sterren gekeken. En ik geloof haar. Want een paar jaar terug heeft tot op de maand precies voorspeld wanneer mijn boek uitgegeven zou worden.

We kletsen maar een paar minuten. Toch is het daarna veel lichter, dat opruimen. Iets nieuws heeft zich aangekondigd.

Lentemaan

Het is vandaag weer volle maan. Tijd voor een nieuw blog thema.

Ook al is het vandaag een regenachtige, winderige dag, het meest geschikte thema lijkt toch de Lente. Ze is er nog niet. Maar juist daarom vind ik haar interessant. De narcis die bijna uit de knop is. Ik zie het geel al verschijnen in de tot nu toe groene knop. De vogels die je opeens weer hoort, zelfs door het gieren van de wind heen. De lucht die zachter aanvoelt. Deze tijd voelt als een soort magische tussenfase. Waarin heel langzaam de lente intreedt en de winter verdwijnt.

En niet alleen buiten. Ook binnen. Ik zit nu tussen de dozen. Want ik ben begonnen aan de Grote Opruiming. Ik heb mijn bed verplaatst en probeer orde te scheppen in mijn dichtgegroeide bureauhoek.

Het is niet makkelijk, opruimen, schoonmaken. Ook al zit ik nu prinsheerlijk vanaf mijn net verplaatste bed uit te kijken over de tuin, ik had mijn kleine schrijftafeltje en mijn altaar daarvoor moeten verplaatsten. En dat stootte op weerstand. Weerstand om mijn orde te veranderen. Om bestaande patronen te doorbreken. Toch roept mijn hele kamer erom. Stof mij! Herschik mij! Laat de lente naar binnen!

En deze 40 daagse vasttijd voor Pasen lijkt me een geschikte tijd om te gaan opruimen. Om me te ontdoen van troep die ik al lang niet meer nodig heb. Maar daar zit ik nu: in de tussenfase. Waarin er alleen nog maar de aankondiging van een verse kamer, een gele narcis, is. Maar de takken zijn nog kaal. En het stormt. Toch zit ze in de lucht. De lente. En deze maan ga ik haar volgen. Naar buiten en naar binnen.