This is part of my journal about my 40 day meditation marathon
Internet is a strange thing. It makes you act really fast. Dangerous for people like me with a thousand ideas. An idea like: lets write every day about my meditation marathon.So now I did not only commit (online) to every day meditating, but also (online) to every day writing. AND told all my friends about it...
Actually I did already commit to my morning pages. And to my morning yoga. So I was a kind of busy this morning with all my commitments that are supposed to bring me peace.
An American friend once wrote me that it is typically Dutch to use to word 'busy' so much, and also for the activities that you must not do, but actually like to do. Busy with friends, with meditation, with parties. Like that.
So this morning I was busy with all my new commitments. I was in the internet-acting-fast-mood. Ten minutes of writing, ten minutes of yoga, ten minutes of sitting. The ten minute style for writing is not new. I do it a lot. I take a subject and freely write about it for ten minutes. This can go really deep and is often surprising me with unexpected turns.
The ten minute meditation I did not try yet. But it was a kind of freeing. It makes it light and easy. I just sat for ten minutes on my pillow in front of the window. The autumn sun came just above the bare trees. I closed my eyes and let all my leaves fall. Ah. Breathing to my roots that were suddenly there. Commitments can be good. Even though they keep you busy. Even though you made them impulsively online. They make me act. Not only to wish. In ten minutes a whole world can change.
zaterdag 21 november 2009
vrijdag 20 november 2009
First day visitor
This is part of my journal about my 40 day meditation marathon
This evening I was hanging on my couch as a meditation. I was tired from working, but felt relaxed. With my hands on my belly I sank into the pillows. Ah, at home.
Than a visitor came. It sat on my hand and bit me. A mosquito! In the middle of cold rainy Dutch November.
It was big, like the Asian ones.
It is buzzing around me. Eating my hands, feet.
It brought me back to my first meditation retreat ever. I was 20. It was in India, Bodhgaya. The hardest things of that retreat were not my obsessive thoughts or my changing emotions, no it were the mosquito's that I was not supposed to kill. Although they were all over me. My instinct was too big. Before a thought could stop me I already hit the poor animal. Dead. No peace. War.
Yes, later in the retreat I realised that I did the same with my thoughts. Instinctively I killed them.
A new thought came: I could be light. Raised my hands and hit it hard: nonsense. Bang.
A sincere thought: I am love. Bang: too soft.
A deep thought occurred to me: I am not the one who thinks. Crazy! Kill it.
Sitting with mosquito's, can be as sitting with yourself. I killed new thoughts before they could itch.
And now 13 years later I look with wonder at this strange, not expected visitor. I raised my hand, but stopped on time. No war. Peace. Let it itch.
This evening I was hanging on my couch as a meditation. I was tired from working, but felt relaxed. With my hands on my belly I sank into the pillows. Ah, at home.
Than a visitor came. It sat on my hand and bit me. A mosquito! In the middle of cold rainy Dutch November.
It was big, like the Asian ones.
It is buzzing around me. Eating my hands, feet.
It brought me back to my first meditation retreat ever. I was 20. It was in India, Bodhgaya. The hardest things of that retreat were not my obsessive thoughts or my changing emotions, no it were the mosquito's that I was not supposed to kill. Although they were all over me. My instinct was too big. Before a thought could stop me I already hit the poor animal. Dead. No peace. War.
Yes, later in the retreat I realised that I did the same with my thoughts. Instinctively I killed them.
A new thought came: I could be light. Raised my hands and hit it hard: nonsense. Bang.
A sincere thought: I am love. Bang: too soft.
A deep thought occurred to me: I am not the one who thinks. Crazy! Kill it.
Sitting with mosquito's, can be as sitting with yourself. I killed new thoughts before they could itch.
And now 13 years later I look with wonder at this strange, not expected visitor. I raised my hand, but stopped on time. No war. Peace. Let it itch.
Meditation Marathon
I committed myself. To meditation. For 40 days. Until Christmas. It happened online. Before I knew what I did I said Yes. I clicked and bought every day meditating like I impulsively buy books online.
We were in a Skype-meeting with friends from the international meditation Sanga, Open Dharma. Most of them I know from retreats in India. Because mysteriously my connection at home broke down at the time we would meet, I raced to an internet cafe in the 'bazar' of Utrecht, on the Kanaalstraat. Sitting amidst smoking and shouting men, it felt as if I was in India. My connection was also really bad and I could only hear some words in between a lot of noise.
So I heard: Christmas. Meditation. Together. Every. Gift. Peace. Yes?
And than from all directions, from the US, from Canada, from Spain and Amsterdam; yes, yes, yes, I commit, I do, I want, I will.
Nanda? You hear? Kind of. You join? Eh well, yeah.
Later I pasted all the words together in my mind.
Until christmas we all would meditate every day. By meditating together, we connect. By meditating during Christmas season, we give a gift. To ourselves; some inner peace. And as a small gesture to world peace.
So there I sit now, on my cushion. Before my online commitment I used to sit there a lot, but it feels different now. More important. Bigger. As if sitting is not only sitting anymore. It is part of a world wide intention. An intention to go deep, to find peace.
And to confirm this feeling of importance, I decided to write regularly about my meditation marathon. To bring what is inside, out there.
I write in English, so my Open Dharma friends can also follow.
If you feel, you can join. Just sit/ lie down/ walk for (inner) peace.
If you feel, you can support.
Open Dharma could use your gift.
--
We were in a Skype-meeting with friends from the international meditation Sanga, Open Dharma. Most of them I know from retreats in India. Because mysteriously my connection at home broke down at the time we would meet, I raced to an internet cafe in the 'bazar' of Utrecht, on the Kanaalstraat. Sitting amidst smoking and shouting men, it felt as if I was in India. My connection was also really bad and I could only hear some words in between a lot of noise.
So I heard: Christmas. Meditation. Together. Every. Gift. Peace. Yes?
And than from all directions, from the US, from Canada, from Spain and Amsterdam; yes, yes, yes, I commit, I do, I want, I will.
Nanda? You hear? Kind of. You join? Eh well, yeah.
Later I pasted all the words together in my mind.
Until christmas we all would meditate every day. By meditating together, we connect. By meditating during Christmas season, we give a gift. To ourselves; some inner peace. And as a small gesture to world peace.
So there I sit now, on my cushion. Before my online commitment I used to sit there a lot, but it feels different now. More important. Bigger. As if sitting is not only sitting anymore. It is part of a world wide intention. An intention to go deep, to find peace.
And to confirm this feeling of importance, I decided to write regularly about my meditation marathon. To bring what is inside, out there.
I write in English, so my Open Dharma friends can also follow.
If you feel, you can join. Just sit/ lie down/ walk for (inner) peace.
If you feel, you can support.
Open Dharma could use your gift.
www.opendharma.org
--
maandag 12 oktober 2009
Bodem
Met deze tekst ben ik een van de winnaars van de Trouw-schrijfwedstrijd geworden. Thema: Wortels.
‘Kijk, daar heb je de Spes Mea!’ roep ik naar Bram, die opkijkt van de waddenkaart en meteen de verrekijker pakt.
‘Veel groter dan ik me had voorgesteld,’ zegt hij.
‘En veel lelijker ook,’ zeg ik teleurgesteld als ik de verrekijker overneem. Hoe dichterbij de witte tjalk komt, hoe meer roeststrepen ik zie. Het zeil is verkleurd en de hoge railing breekt de lijn van het schip. Ik ga op de achterbolder van onze aak Marius zitten, die er opeens veel sierlijker uit ziet.
‘s Avonds als we in de haven van Schiermonnikoog liggen, zie ik de roodharige schipper lassen aan het roer. Gegeneerd kijk ik vanaf de kade toe. Ik zie de fok die mijn schommel was. Het kluivernet dat mijn klimrek was. De schipper ziet me niet staan.
‘Ik ben op dit schip opgegroeid,’ zeg ik.
Hij antwoordt niet.
‘Heb je dit schip al lang?’
‘Drie jaar,’ mompelt bij tussen het lassen door.
‘Ze is wel veranderd.’
Ik kijk naar het scheefhangende roer, naar de versleten ankerlier.
‘Als de bodem maar goed is, meissie, daar gaat het om.’
De bodem. Tja.
De schipper gaat alweer op in zijn laswerk. Ik ben zomaar een voorbijganger. Niets meer.
Ik keer terug naar het donkere stalen ruim van de Marius. De olielamp schommelt boven tafel, het ruikt naar teer.
‘De Marius lijkt meer op de Spes Mea van mijn jeugd, dan de Spes zelf,’ zeg ik tegen Bram die zit te lezen bij de houtkachel. Ik ga naast hem zitten.
‘Ik herinner me de Spes als de mooiste tjalk van het wad. Tot mijn derde, sprak ik met niemand. Alleen met dat schip. Ik had genoeg aan het geluid van brekende golven tegen de boeg, het suizen van de wind tussen de lijnen. Mijn lievelingsletter was de O, die vond ik overal aan boord: in de fok, in de trossen in de wolken. De Spes was mijn veilige burcht.’
‘En die is nu weggeroest,’ zegt Bram.
Een week later vallen we droog op de Engelsmanplaat. Om zes uur in de ochtend, een paar uur voor hoogwater, loop ik naar de oostpunt van de plaat. Mijn vader en ik hadden daar mijn eerste hond Huntje begraven. Hij was een echte waddenhond, hij wist precies wanneer het water opkwam en wanneer hij weer terug moest komen aan boord. Langs de vloedlijn zie ik hondenpoten in het zand verschijnen. Kleine meisjesvoeten ernaast. Ik volg ze. Ik zing een simpel lied van één lettter. OOO.
In de verte ligt de Spes Mea. Een zwart witte hond verdwijnt net achter de boeg.
Het water komt op. Meeuwen pikken hun laatste buiten van het wad. Kindervoeten veranderen in maatje 39. Huntje weet dat hij weer terug moet keren. Ik ook. Ik klim op de witte tjalk die in een blauwe aak verandert.
Het wad verdwijnt onder water. Het heeft even mijn wortels bloot gegeven. Dat is waar mijn oorsprong ligt, niet in een verroest schip.
‘Als de bodem maar goed is.’ Die roodharige schipper had toch gelijk.
‘Kijk, daar heb je de Spes Mea!’ roep ik naar Bram, die opkijkt van de waddenkaart en meteen de verrekijker pakt.
‘Veel groter dan ik me had voorgesteld,’ zegt hij.
‘En veel lelijker ook,’ zeg ik teleurgesteld als ik de verrekijker overneem. Hoe dichterbij de witte tjalk komt, hoe meer roeststrepen ik zie. Het zeil is verkleurd en de hoge railing breekt de lijn van het schip. Ik ga op de achterbolder van onze aak Marius zitten, die er opeens veel sierlijker uit ziet.
‘s Avonds als we in de haven van Schiermonnikoog liggen, zie ik de roodharige schipper lassen aan het roer. Gegeneerd kijk ik vanaf de kade toe. Ik zie de fok die mijn schommel was. Het kluivernet dat mijn klimrek was. De schipper ziet me niet staan.
‘Ik ben op dit schip opgegroeid,’ zeg ik.
Hij antwoordt niet.
‘Heb je dit schip al lang?’
‘Drie jaar,’ mompelt bij tussen het lassen door.
‘Ze is wel veranderd.’
Ik kijk naar het scheefhangende roer, naar de versleten ankerlier.
‘Als de bodem maar goed is, meissie, daar gaat het om.’
De bodem. Tja.
De schipper gaat alweer op in zijn laswerk. Ik ben zomaar een voorbijganger. Niets meer.
Ik keer terug naar het donkere stalen ruim van de Marius. De olielamp schommelt boven tafel, het ruikt naar teer.
‘De Marius lijkt meer op de Spes Mea van mijn jeugd, dan de Spes zelf,’ zeg ik tegen Bram die zit te lezen bij de houtkachel. Ik ga naast hem zitten.
‘Ik herinner me de Spes als de mooiste tjalk van het wad. Tot mijn derde, sprak ik met niemand. Alleen met dat schip. Ik had genoeg aan het geluid van brekende golven tegen de boeg, het suizen van de wind tussen de lijnen. Mijn lievelingsletter was de O, die vond ik overal aan boord: in de fok, in de trossen in de wolken. De Spes was mijn veilige burcht.’
‘En die is nu weggeroest,’ zegt Bram.
Een week later vallen we droog op de Engelsmanplaat. Om zes uur in de ochtend, een paar uur voor hoogwater, loop ik naar de oostpunt van de plaat. Mijn vader en ik hadden daar mijn eerste hond Huntje begraven. Hij was een echte waddenhond, hij wist precies wanneer het water opkwam en wanneer hij weer terug moest komen aan boord. Langs de vloedlijn zie ik hondenpoten in het zand verschijnen. Kleine meisjesvoeten ernaast. Ik volg ze. Ik zing een simpel lied van één lettter. OOO.
In de verte ligt de Spes Mea. Een zwart witte hond verdwijnt net achter de boeg.
Het water komt op. Meeuwen pikken hun laatste buiten van het wad. Kindervoeten veranderen in maatje 39. Huntje weet dat hij weer terug moet keren. Ik ook. Ik klim op de witte tjalk die in een blauwe aak verandert.
Het wad verdwijnt onder water. Het heeft even mijn wortels bloot gegeven. Dat is waar mijn oorsprong ligt, niet in een verroest schip.
‘Als de bodem maar goed is.’ Die roodharige schipper had toch gelijk.
maandag 14 september 2009
Draden
Deze zomer was ik de manager van een meditatieretraite.
De nacht voordat de retraite begon, lag ik piekerend wakker. Had ik wel genoeg auto’s geregeld? Hadden we voldoende eten? En had ik wel duidelijk genoeg gezegd dat de deelnemers zelf hun meditatiekussen mee moesten nemen?
Het was net alsof ik aan het werk was. Niets geen retraitegevoel waarbij ik ruimte in mezelf voelde.
Tijd voor een gedachte-experiment. Wat nou als de hele retraite eigenlijk al georganiseerd was? Dat alles al stond. En dat ik alleen maar hoefde te volgen, alleen maar een kleurplaat hoefde in te kleuren.
Inzien dat niet alles in mijn handen lag. Dat ik niet de kleurplaat hoefde te tekenen. Mezelf een iets minder grote rol toebedelen, maar wel gewoon te doen wat ik moest doen.
Het hielp. Ik viel in slaap.
Natuurlijk verdwenen de zorgen de week erna niet. Door een gedachte-experiment verander je niet meteen je manier van denken. Een manier van denken waarin Ik centraal sta. Als ik het maar goed doe.
Maar midden in de week, terwijl ik aan kop van een lange sliert wandelende, zwijgende mensen liep, zag ik mezelf plots als paard. Het was nog maar een uur of zeven, en de ochtendzon viel net over de heg heen. Ik zag in dat lage ochtendlicht de lijnen waarmee de groep achter mij, mij mende. Ik was helemaal geen leiding. Ik was een paard in dienst van, die trouw haar klus deed. Ik zou daar niet lopen, als zij er niet liepen. Zij hadden de teugels in handen. En ik werd niet alleen gemend door de mensen, maar ook door de ochtend, door de weilanden en goudgroene bomen. Overal liepen dunne, dauwige spinnenweb draden. En ik wist: dit organiseer ik niet. Dit wordt georganiseerd. En ik hoef alleen mijn eigen voetstappen te volgen, naar daar waar alles al is.
De nacht voordat de retraite begon, lag ik piekerend wakker. Had ik wel genoeg auto’s geregeld? Hadden we voldoende eten? En had ik wel duidelijk genoeg gezegd dat de deelnemers zelf hun meditatiekussen mee moesten nemen?
Het was net alsof ik aan het werk was. Niets geen retraitegevoel waarbij ik ruimte in mezelf voelde.
Tijd voor een gedachte-experiment. Wat nou als de hele retraite eigenlijk al georganiseerd was? Dat alles al stond. En dat ik alleen maar hoefde te volgen, alleen maar een kleurplaat hoefde in te kleuren.
Inzien dat niet alles in mijn handen lag. Dat ik niet de kleurplaat hoefde te tekenen. Mezelf een iets minder grote rol toebedelen, maar wel gewoon te doen wat ik moest doen.
Het hielp. Ik viel in slaap.
Natuurlijk verdwenen de zorgen de week erna niet. Door een gedachte-experiment verander je niet meteen je manier van denken. Een manier van denken waarin Ik centraal sta. Als ik het maar goed doe.
Maar midden in de week, terwijl ik aan kop van een lange sliert wandelende, zwijgende mensen liep, zag ik mezelf plots als paard. Het was nog maar een uur of zeven, en de ochtendzon viel net over de heg heen. Ik zag in dat lage ochtendlicht de lijnen waarmee de groep achter mij, mij mende. Ik was helemaal geen leiding. Ik was een paard in dienst van, die trouw haar klus deed. Ik zou daar niet lopen, als zij er niet liepen. Zij hadden de teugels in handen. En ik werd niet alleen gemend door de mensen, maar ook door de ochtend, door de weilanden en goudgroene bomen. Overal liepen dunne, dauwige spinnenweb draden. En ik wist: dit organiseer ik niet. Dit wordt georganiseerd. En ik hoef alleen mijn eigen voetstappen te volgen, naar daar waar alles al is.
dinsdag 1 september 2009
Morning
Nothing needs to be it
Nothing needs to be found
discovered
entlightend
Two spiders
make
their web
The morningrain
falls
softly
A candle
flickers and
whispers
Here, here, here
is everything
that wants
to be seen
Nothing needs to be found
discovered
entlightend
Two spiders
make
their web
The morningrain
falls
softly
A candle
flickers and
whispers
Here, here, here
is everything
that wants
to be seen
maandag 24 augustus 2009
Ocean of words
Wise, sincere words
hang on top of the wave
as white water
about to break
into my heart
Splashing water
and opening shells
roll
on the flat coast
of my lower belly
The sand
fills itself
with salt tears
rising up
naturally
I hear
seagulls
screaming
break, break, break.
hang on top of the wave
as white water
about to break
into my heart
Splashing water
and opening shells
roll
on the flat coast
of my lower belly
The sand
fills itself
with salt tears
rising up
naturally
I hear
seagulls
screaming
break, break, break.
Abonneren op:
Posts (Atom)
