zondag 29 januari 2012

Transitie 12 Groeien in spiralen



Gisteren, op zaterdag 28 januari 2012, gaf ik nogmaals de workshop ‘Schrijf Oud, Schrijf Nieuw’ hier op Werk aan het Spoel. We zaten in de genieloods en met alle moeite probeerde ik, net voor aanvang, de grote zware luiken voor de glazen pui open te krijgen. Maar welke sleutel ik het ook probeerde, er was geen beweging in te krijgen. Dus zaten we in een donkere schuur terwijl buiten de zon scheen.

Het venster sluit
Dit is tekenend voor deze tijd van het jaar. Nu januari bijna voorbij is, sluit zich een venster. Het licht dat wij in de transitie maanden december en januari kunnen zien, is in februari buitengesloten.

December en januari voelen als een venster van waaruit je vrij zicht hebt over je leven. Heel even gaan de luiken open en kan je in het zonlicht je eigen patronen en mogelijkheden helder overzien.

Hoe anders voelde deze workshop aan dan die ik op 30 december en 1 januari heb gegeven. Het was alsof we op de grens van een fragiel momentum stonden. We wisten allemaal dat dit laatste weekend van januari het laatste moment is waarop we een gedicht over 2011 konden schrijven. Over een paar dagen zou ik niet alleen de luiken maar ook de deur van de schuur niet meer open krijgen.

In de mist
Vandaag kreeg ik het aanbod om nog een maand langer in dit atelier aan de Lek te werken. Ook al was de verleiding groot, ik heb toch besloten om maandag te vertrekken. De transitietijd is voorbij.

Dus, nu zit ik hier, in mijn laatste weekend in dit atelier. Buiten mist het. Ik hoor de treinen in de verte over de brug denderen, maar ik zie ze niet. Mijn reikwijdte wordt nauwer. Het doet me denken aan de mistmaand november, aan de cursisten die misthaiku‘s schreven aan natte tafels op de dijk. De transitietijd wordt blijkbaar in- en uitgeleid door laaghangende wolken.

Terug in het moment
En het voelt goed om weer in de mist te stappen. Want je kan ook te veel terug- en vooruit kijken. Soms is het goed om in het moment te zitten zonder het grotere plaatje te zien. Net zoals het menselijk brein er ook niet voor gemaakt is om steeds te beseffen dat we met een noodgang op een ronddraaiende bol door het universum vliegen.

Alles herhaalt zich
Want doordat ik vandaag op een rijtje zette wat oud en wat nieuw is in mijn leven kwam ik tot de depressieve conclusie dat januari 2012 toch verdomd veel lijkt op januari 2011.

Ook toen was ik aan het rijlessen, in de vrolijke illusie dat ik voor de zomer mijn rijbewijs zou hebben. Maar nee, in januari 2012 zit ik nog steeds in een lesauto. En dat boek dat ik in 2011 zou afschrijven en publiceren, is nog steeds niet af en ondertussen heb ik al drie keer het laatste hoofdstuk geschreven. En die ex die ik vorig jaar al zou loslaten? Forget it, ik mis hem nog steeds.

Een van de cursisten zei vandaag: het lijkt wel alsof ik dit jaar gewoon weer aan hetzelfde cirkeltje ga beginnen.

Cirkels
En dat is ook zo. We maken cirkels. Net zoals de aarde, de maan, de seizoenen. Als je daar elk jaar bij stil staat, word je gek. Om de groei echt te laten werken moet je IN het moment zitten en niet er boven hangen.

Alleen in dat venster rondom oud en nieuw, kunnen we zien dat we meebewegen in de patronen van de seizoenen en in de banen van de planeten.

Verandering vindt cirkelvormig plaats. Ieder jaar kom je weer op hetzelfde punt uit, maar wel een niveau hoger. Langzaam, draaiend door deze spiraal, bewegen we ons richting het licht.

Transitie is een spiraal
Een paar jaar terug was ik bij een overzichtstentoonstelling van het werk van Louise Bourgeois in het Gugenheim museum in New York. Dat museum is als een spiraal opgebouwd. Al cirkelend liep ik langs het werk van deze inspirerende kunstenares omhoog. Een van haar eerste werken is een drie dimensionale baarmoeder. Haar laatste werken zijn installaties met spiegels die haar innerlijke geesteswereld verbeelden.

Op sommige punten van de spiraalvormige trap van het museum zag je die twee werken in een oogopslag. De spiegelende cellen aan de hemel, de rode baarmoeder aan de basis.

In de transitiemaanden kan je zo kijken.

Maar februari is het moment waarop we weer verder lopen en het overzicht (en de controle) kwijt raken. We weten niet waar we vandaan komen en niet waar we heen gaan. En dat is maar goed ook. Anders zouden we er namelijk niet komen.

Om aan te komen bij het licht moeten we dwalen, omwegen maken, onszelf herhalen.
Als we ons hoogste doel steeds in het vizier hadden, zouden we gefrustreerd raken. Dan willen we daar in een rechte lijn op af. Maar dat kan niet. Want transitie, een structurele verandering, is een spiraal en geen lijn.

Einde van Writer in Residence tijd
Daarom laat ik vanaf 1 februari het transitie-onderzoek rusten. Omdat dat de enige manier is waarop ik in transitie kan gaan.

In de drie maanden in dit atelier heb ik ook bij het schrijven van mijn boek door het transitievenster kunnen kijken. Ik heb een geraamte gebouwd voor mijn nieuwe boek. Een rode lijn kunnen weven, overzicht gekregen over plot en thematiek.

Maar ik merk dat ik het overzicht langzaam kwijt raak. Dat het nu weer tijd is om vlees aan de botten te schrijven. Ik moet IN de scènes duiken. Het is klaar met het uiterwaarden-schrijven. Ik ga terug naar het bos.

Dank voor het lezen en volgen van mijn transitie blogs. Het was voor mij enorm verhelderend om ze te schrijven en ik heb veel aan jullie reacties gehad.

Ik stop natuurlijk niet met schrijven op dit blog. Maar welke thema’s komen gaan - dat kan ik niet overzien.

1 opmerking:

  1. sukses met 'loosing control" en vlees aan de botten schrijven!
    & dank voor je mooi verwoorde transitie-proces :-)
    laten we snel weer samen dansen!
    dikke kus,
    Marleen

    BeantwoordenVerwijderen