In deze serie
blogs schrijf ik over de achtergrond van de verschillende Wonder-word
cursussen. Deze blog gaat over de organische schrijfweek BINNENSTE BUITEN in Italië.
Het is 2010, in Utrecht...
'Wil je in mijn oude familiehuis Villa Masini Luccetti in Toscane een cursus geven?' vraagt Elena nadat ze een
schrijfworkshop bij me heeft gevolgd.
'Nee,' zeg ik.
Zeg ik echt nee tegen
dit mooie aanbod? Ja. Want ik heb al een andere geschikte locatie, in
Frankrijk.
'Maar ik wil wel graag
naar je stille schrijfretraite komen,' zeg ik.
En toen was het 2011, in Italië...
Elena haalt mij op van
het kleine stationnetje van Pietrasanta. Behendig rijdt Elena de berg op,
haarspeldbocht na haarspeldbocht. Hoe hoger we komen, hoe meer
uitzicht. De zee links, de bergen rechts. Naast de weg worden
olijfbomen geplukt. Een kerkje hier en daar. Maar voor de rest rijden we vooral
steeds verder van de bewoonde wereld.
In mijn kamer staat
een prachtig, metalen hemelbed. 'Daar sliep mijn oma vroeger,' zei Elena.
Vanuit het bed kijk ik uit over de zee in de verte. Het huis lijkt wel
een museum. Authentieke meubelen, robuuste pannen aan de muur,
schilderijen van haar familie. Dit is niet zomaar een huis. Dit is een huis met
geschiedenis.
Ik ben op een
schrijversweek met twee andere schrijvers. Van eentje had ik een paar dagen
geleden toevalligerwijs net de naam opgeschreven toen een goede vriendin haar
aanraadde. En voila, daar zit ik opeens met haar aan tafel. In Italië.
Wonderlijk.
Deze week zwijgen en
schrijven we. Ik schrijf op verschillende plekken in de tuin. In de ligstoel.
Of het terras tussen de schildpadden. Aan de kaptafel in mijn kamer.
's Ochtends begeleid ik
meditaties in het oude kapelletje, met wandschilderingen van heiligen en
flakkerende kaarsen. 's Middags maak ik wandelingen de berg op, door het bos en heb ik af en toe adembenemende uitzichten over grijze kale bergpunten.
We
laveren in stilte over het smalle strand, langs zonnebadende en kletsende
Italianen en drijven in de zee. Ik word steeds zouter,
bruiner, organischer kan je wel zeggen. Hoe rustiger ik word, hoe
sneller ik schrijf. Het kost minder moeite hier, de woorden komen vanzelf. Ik maak een heel nieuw plan voor mijn ondertussen uitgegeven roman
Fok. Er hangt hier schrijfenergie. Er is al zoveel op deze plek
geschreven. Vooral nu Elena haar huis steeds minder als Bed en
Breakfast en steeds meer als 'Il Bene' - een locatie voor creatieve en bezielende cursussen - benut.
'Wil je echt je cursus
niet hier geven?'
'Mmmm,' ik twijfel.
'Nee.'
En in 2012 gingen we naar India...
Elena gaat mee op mijn
schrijfreis naar India. We gaan naar het geboortedorp van mama-ji, de
moeder des huizes. We staan op een vervallen binnenplaats. Elena is tot
tranen toe geraakt, deze plek brengt haar naar haar geschiedenis. Dit overwoekerde pleintje omgeven door afgebladderde pilaren blijkt een klein stukje Italië in India te zijn. Ik wist: op een dag geef ik ook les in Toscane, dat huis is een stukje India in Italië, dat kan niet
anders.
En toen een paar jaar later in Nederland...
Het huis in Frankrijk
waar ik vijf keer met plezier de cursus Top tot Teen heb gegeven is verkocht.
Ik bel Elena. 'Volgend jaar wil ik graag komen.'
'Ja,' zegt ze,
'ja!'
Van 25 juni tot 2 juli 2016 geef ik de organische schrijfcursus Binnenste Buiten in Italië
Omdat dit een goed, organisch moment is om Ja te zeggen. Deze kleine,
wonderlijke enclave in Toscane voelt als een perfecte plek om onszelf binnenste
buiten te keren op papier. Kom je ook? Je zegt toch geen nee he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten