Mijn 2015 was een jaar van kliffen, grotten, diepgang en vergezichten.
Zowel in mezelf als aan de kust van Zuid Engeland, Ierland en Portugal.
Ik heb donkere grotten betreden. Zoals die waar ik op 2 januari 2016 op het strand in Portugal stond, vochtig, zwart. Vanuit waar ik een strak gekaderd uitzicht had op de Atlantische golven. Ik herinner me de eerste keer dat ik ging surfen, op Barbuda, in zulk soort golven, en ik geregeld met longen vol zout en zand op het strand geworpen werd. Zo heb ik me dit jaar vaak gevoeld.
Maar ik heb ook op de helder witte krijtrotsen van Zuid Engeland gestaan, met midzomer, waarbij de nachten altijd lila bleven. Waar de ruimte en het licht door me heen sloegen. Ik was eigenlijk in een stilteretraite, waarbij de rest rustig in de hal lag, maar waarbij ik maar over die kliffen heen en weer bleef rennen.
En ik was in Ierland. In een halfrond Keltisch fort, boven op een klif. Vanwaaruit ik kon uitkijken over de zee, de Aran Eilanden en op een of andere manier ver terug en vooruit in mijn eigen leven.
Dit jaar ben ik anders gaan reizen. Geen lange reizen naar Azië, maar kleine intense trips in Europa. Omdat ik moeder ben, en niet te lang weg kan. Omdat ik moeder ben, en ik daardoor niet meer wegrennen kan. Omdat ik moet blijven. Op die klif. Terwijl ik bijna val. En de horizon kantelt.
2015 was geen rechte lijn, zij was een cirkel.
2015 was een aardbeving, waarin ik langzaam mijn eigen epicentrum vond.
Zowel in mezelf als aan de kust van Zuid Engeland, Ierland en Portugal.
Ik heb donkere grotten betreden. Zoals die waar ik op 2 januari 2016 op het strand in Portugal stond, vochtig, zwart. Vanuit waar ik een strak gekaderd uitzicht had op de Atlantische golven. Ik herinner me de eerste keer dat ik ging surfen, op Barbuda, in zulk soort golven, en ik geregeld met longen vol zout en zand op het strand geworpen werd. Zo heb ik me dit jaar vaak gevoeld.
Maar ik heb ook op de helder witte krijtrotsen van Zuid Engeland gestaan, met midzomer, waarbij de nachten altijd lila bleven. Waar de ruimte en het licht door me heen sloegen. Ik was eigenlijk in een stilteretraite, waarbij de rest rustig in de hal lag, maar waarbij ik maar over die kliffen heen en weer bleef rennen.
En ik was in Ierland. In een halfrond Keltisch fort, boven op een klif. Vanwaaruit ik kon uitkijken over de zee, de Aran Eilanden en op een of andere manier ver terug en vooruit in mijn eigen leven.
Dit jaar ben ik anders gaan reizen. Geen lange reizen naar Azië, maar kleine intense trips in Europa. Omdat ik moeder ben, en niet te lang weg kan. Omdat ik moeder ben, en ik daardoor niet meer wegrennen kan. Omdat ik moet blijven. Op die klif. Terwijl ik bijna val. En de horizon kantelt.
2015 was geen rechte lijn, zij was een cirkel.
2015 was een aardbeving, waarin ik langzaam mijn eigen epicentrum vond.
Lieve Nanda
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verslag van jouw reizen zuiver, liefdevol en intens.
'Enkel en alleen omdat ik moet blijven'
en dat blijven je brengt naar de meest indringende reisbestemming.
Met liefs voor jou,
Carola