Foto: Jan Huneman
Er past niets meer in mijn hoofd. Mijn hoofd zit vol met ruimte. Ik voel me zo ruimtelijk als het oerol-podium van Spinvis op de Noordvaarder. Slechts een dun touwtje begrenst het speelvlak; een enorme vlakte van zand, omgeven door lucht en zee. Een langzaamlopende vrouw vult het decor. Meer is niet nodig.
Ik zit op de tribune en moet denken aan een tekst die ik tijdens mijn laatste schrijfcafe over stilte heb geschreven.
"Mijn stilte huist achter de coulissen. Terwijl de hoogmoedige en de ondernemer het hoogste woord voeren op het podium, en enthousiasme en doorzettingsvermogen zich klaarmaken in de kleedkamer voor hun volgende wervelende optreden, wacht stilte geduldig af. En dan, als de ene theatergroep afgaat en de ander bijna opkomt, verschijnt stilte op het podium. Heel even. Ze vult alle hoeken van de zaal met haar aanwezigheid, iedereen houdt zijn adem in. De jongen laat zijn mobiel rusten, een vrouw zucht diep en knijpt in de hand van haar onbekende buurman. Even, heel even, weten zij weer wie zij zijn. Om dat meteen weer te vergeten als de lampen aanspringen en de zaal zich vult met geluid. Maar achter de coulissen van ieders hoofd blijft de stilte."
Op Oerol werkt het andersom. Hier is de stilte niet de ongemerkte tussenpauze, maar zij is het decor, hier is zij het optreden. Acteurs lopen door haar heen, muziek omlijst haar, maar niets evenaart haar. Elk optreden valt eigenlijk in het niet bij het podium. De stilte is oerol, overal.
Ook in mijn hoofd. Hoeveel ik ook heb gezien; mensen, muziek, voorstellingen. Mijn hoofd raakt maar niet vol. De rollen draaien om. Stilte op het podium, drama achter de coulissen.
Nu, een paar dagen na oerol, worden podia weer afgebroken, kunstwerken worden gereduceerd tot een stapel staal en zeil. De illusie wordt ontmanteld. En het eiland zucht. Het is weer tijd voor haar ware natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten