Dansen met de handen

Vorige week had ik Dansconditie. Dan dansen we onze spieren soepel op wereldmuziek.

Tijdens het dansen ben ik vaak afgeleid. Ik denk aan de verhalen die ik straks wil schrijven, over een workshop die ik zou kunnen geven. Ik zit dusdanig in mijn hoofd dat mijn voeten de weg kwijt raken. Ik zie mezelf in de spiegel naar links gaan als de rest van de groep naar rechts gaat. Mijn arm omhoog zwaaien als die opzij moet.

Totdat Karin ons de opdracht gaf onze handen te blijven volgen. ‘In India ben je pas een goede danseres als je met je ogen perfect je handen kunt volgen. Waar de handen gaan, volgen de ogen, waar de ogen gaan, gaat de adem, waar de adem gaat, gaat de aandacht, waar de aandacht gaat, gaat de liefde, waar de liefde gaat, gaat het gemoed en daar ontstaat Rasa, Duende: Flow. ’

En opeens was ik helemaal daar. Was er geen workshop, geen verhaal. Was ik bij mijn hand die over mijn hoofd naar mijn heup ging. Was er de vinger die naar buiten wees.
Was er Flow. Was er Focus. Je kunt dansen, maar toch afwezig zijn. Maar als je op je handen moet letten, moet je hier zijn en nergens anders. Handen zijn altijd aanwezig.

En zo is het ook met schrijven. Door te schrijven focus je jezelf, terwijl je in gedachten alle kanten uitwaaiert. Het is die hand, waarin de pen zit, die je in het moment houdt. Die twee handen op het toetsenbord die voorkomen dat je in gedachten verzinkt.

Ik zag de rest van de dag schrijven als een dans. Als een dans waarbij ik mijn hand is het vizier hield. Als er een verbinding is tussen de hand en het hart, dan gaan de woorden stromen.