Dennenappels

Ik schrijf om te onthouden dat ik piepklein ben.

Een piepklein schrijvend mensje.

Als ik schrijf, verbind ik mezelf.

Met mezelf, met anderen, maar voornamelijk met de Grootsheid van het leven.

Ik zou deze week de hele week gaan schrijven, maar het lukte niet. Daar zat ik dan in mijn kersverse roze geschilderde atelier. Zonder woorden.

Pas toen ik door mijn oplaaiende onrust mijn laptop dichtklapte en met een rugzakje de heide opliep, wist ik weer wat schrijven was.

Ik zat tegen een krom gewaaide den in de zon. Schapen graasden om me heen, los hangende dennenappels vielen naast mijn voeten, op mijn papier.

Plof, dit is waar het om gaat.

Om met je pen en papier in de wereld te zitten. En me te verbinden met de wind en op te schrijven wat ze te vertellen heeft.

Klein meisje in een grote wereld. Kom maar woorden, kom maar. Waai door mijn haren.

En ik verbind me niet alleen met de wind en met die boom. Maar ook met mijn lezers. Ik zoek de juiste woorden, toon, invalshoek zodat de dennenappels ook ergens anders kunnen landen.

Plof, op een blog.

Overlijdensbericht

Mijn dierbare iup-blog, vier jaar lang mijn trouwe berichtgever, is plotseling heen gegaan.
Ik had dit verlies niet zien aankomen.
Wij schreven levendig samen.
Maar sinds een maand, is mijn blog niet meer te openen. Verdwenen. Zomaar.

En daarmee zijn vier jaar aan verhalen,columns, gedichten en mijmeringen ook overleden.
Ze zwerven nog ergens her en der op mijn harde schijf, maar in cyberspace zijn ze in het niets opgelost.

En wat doe je dan?

Alle oude teksten bij elkaar zoeken en in een nieuw jasje op internet zetten?
Oude inzichten als nieuwe verkondigen?
Restjes Nanda bijeenscharrelen en dat presenteren als zijnde mij?

Nee. Opeens leken alle oude woorden niet meer de mijne. Had ik de neiging al het geschrevene te herschrijven. Was alles te lang. Te lyrisch. Te, tja, te oud.

Daarom bij deze ook een GEBOORTEBERICHT.

Er is vandaag een nieuw blog geboren.
Het is een meisje!
Ze is roze en ze heet Wonder-word-woman.

Welkom!